Surprise

"Casey?" vraag ik nogmaals. De jongens staart nog steeds levenloos naar het glas. Ik pak het glas uit zijn hand, het vloeibare goedje dat in het glas zit is dikker dan wijn, maar toch probeer ik het. Ik breng het glas naar mijn mond en neem een slok. Mijn ogen sperren open en ik tuf het spul uit. "Dat is.." de metalige smaak van het goedje in mijn mond, "bloed." zeg ik verschrikt. Ik zet het glas neer en loop naar de kraan, ik drink water, veel water. Ik draai me om om weer naar Casey te lopen, maar die staat voor me. Casey lijkt langer, nu hij er zo uit ziet, maar misschien is hij ook wel langer. "Casey?" stamel ik. "stop." hoor ik hem fluisteren. "Je had weg moeten zijn." zegt Casey, maar met een andere stem en toon. Ik knik angstig. "Maar je bent niet weg." fluistert hij op diezelfde toon in mijn oor. Zijn hand verplaatst zich naar mijn kin en houdt hem stevig vast. Zijn arm slaat hij om me heen. "Ik zit vast." denk ik. Ik voel hoe hij mijn nek likt en een kusje geeft. "w-w-wat doe je?" stamel ik. Een traan van angst rolt over mijn wang. Ik voel hoe hij zijn mond opent en twee scherpe punten steken in mijn nek. "Tanden. Vampierstanden." denk ik. Ik kan niets doen doordat ik verlamd ben. Dat denk ik tenminste. Mijn lichaam werkt niet, het doet niets. En de greep om mijn middel en mijn kin zorgen dat ik niet weg zou kunnen, ook al kon ik me bewegen. Ik voel hoe de vloeistof niet meer naar mijn hoofd gaat, tenminste niet alles. Ik word duizelig en begin me zwak te voelen. Zwarte vlekken doemen op voor mijn ogen. "stop." fluister ik zwak. Ik voel dat ik zo flauw zal vallen, door bloed te kort. "Straks sterf ik nog." denk ik. Mijn benen beginnen te trillen. Ik laat me vallen in Casey's armen. Hij legt me, nog steeds mijn bloed zuigend, tegen de keukenkastjes aan. "stop." breng ik uit. Mijn armen liggen naast me en mijn hoofd hangt op mijn schouder, terwijl Casey uit mijn nek zuigt. "Casey.. stop." fluister ik. Casey lijkt genoeg op te hebben en haalt zijn tanden uit mijn nek. Mijn nek brandt, het brandt als een gek. Ik zie Casey voor me staan, met verwaande ogen op mij neerkijkend. "Help." piep ik zachtjes, waarna ik terugdenk aan die wolf. Nu ben ik de verslagen wolf, piepend om genade... Zou hij mijn nek omdraaien? Casey knielt voor me neer en neemt mijn hoofd tussen zijn handen. Zijn rode ogen branden in mijn ogen. Een traan ontsnapt uit de hoek van mijn oog. Die wolf..