Runner

Het waren niet de eerste zonnestralen die Charlie maken, ook niet de warme wind die door haar slaapzak woei, noch de curieuze stilte die het bos opeens overviel. Het was een gevoel in Charlie zelf dat haar ogen deden opensperren en haar wantrouwend om haar heen deden kijken. Voorzichtig tilde ze haar hoofd op om te zien wat haar gevoel aanwakkerde, en om de persoon, of het ding, niet af te schrikken. Charlie keek om zich heen, maar kon niks, of niemand, zien. Ze liet zich weer op haar kussen zakken, maar hield haar adem in en spitste haar oren. Na zo'n tien minuten liet ze haar spieren ontspannen en keek ze naar de opkomende zon. Een glimlach verspreidde zich over haar mond en met een groot gebaar sloeg ze de slaapzak van haar af. Charlie strekte haar armen boven haar hoofd uit en keek daarna naar haar horloge. 6 uur. Loom haalde ze een hand door haar blonde haar. Langzaam stapte ze uit haar slaapzak, proberend haar evenwicht te bewaren. Met haar blote voeten schopte ze haar slaapzak en kussen van het dak af, en wachtte op het vertrouwde geluid dat beide de grond hadden geraakt. Stevig zette ze haar handen op het dak van haar limegroene busje en liet zich langzaam naar beneden zakken. Met haar voeten probeerde ze de grond te raken, wat jammerlijk mislukte, en met goed geluk lieten haar handen het dak los. Met een kleine -thud- kwam ze veilig op de grond terecht en hier strekte ze zich weer helemaal uit. Ze boog voorover en probeerde haar tenen te raken. Glimlachend keek ze door haar benen heen en zag twee amberkleurige ogen naar haar kijken vanachter een struik. Verschrikt stond Charlie weer recht en keek ze naar de groot geworden ogen van een meisje van een jaar of 12. Een moment van stilte kwam tussen de twee, maar toen Charlie zich naar het meisje omdraaide, rende het meisje snel de bossen in. Zonder er over na te denken liet Charlie haar auto, spullen en andere bezittingen achter, en rende achter het meisje aan.