~017~

Voordat ik het weet is het al zaterdagochtend, vandaag gaan we naar Zweinsveld. Ik lig in mijn bed en denk na over de afgelopen weken. Het was meer dan een week geleden dat ik over mijn ouders had verteld en Jennifer, Anne en ik waren inmiddels echt beste vriendinnen en we vertelden elkaar dan ook alles, nou ja bijna alles dan. Met Fred en George had ik gewoon heel veel lol. Ik deed mee aan hun grappen en was inmiddels ook al berucht bij de leraren. Fred en ik hadden afgesproken om maar samen naar Zweinsveld te gaan, aangezien George en Anne samen gingen en Jennifer natuurlijk met Jack ging. Aan mijn vader had ik niet veel meer gedacht. Ik besluit om eindelijk maar eens op te staan, de rest slaapt nog en laat ik dus ook maar slapen. Als ik aankom in de Grote Zaal zie ik Harry daar alleen zitten, een beetje verdrietig prikt hij in zijn eten. Ik ga naast hem zitten. ‘Alles goed?’ vraag ik terwijl ik een broodje pak. ‘Prima, met jou?’ Ik laat mijn ontbijt voor wat het is en kijk hem streng aan. ‘Harry…’ Hij kijkt op van zijn ontbijt en zucht. ‘Oke dan, ik kan niet mee naar Zweinsveld omdat ik Margot heb opgeblazen.’ Ik schiet in de lach. ‘Je hebt Margot opgeblazen?’ Hij lacht nu ook. ‘Ja, ik werd boos en voordat ik het doorhad vloog ze door de lucht. Mijn oom en tante wilden geen briefje meer schrijven en nu mag ik dus niet mee.’ zucht hij en begint weer in zijn eten te prikken. ‘Oh, maar daar heb ik wel een oplossing voor.’ zeg ik. ‘Doe niet zo wreed. Eet je ontbijt, mishandel het niet. Dan laat ik het je zo zien.’ Hij kijkt me een beetje verbaasd aan en begint dan snel te eten. Als we in de leerlingenkamer komen zie ik Fred staan die net wil vertrekken voor het ontbijt. Ik vertel hem snel mijn plan en hij vindt het ook een goed idee. Ik zeg tegen Harry dat hij even moet wachten en haal de Sluipwegwijzer uit het nachtkastje naast mijn bed. Als de leerlingenkamer leeg is tik ik op de kaart. ‘Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb.’ Harry kijkt me verbaasd aan als hij ziet wat er op het perkament verschijnt. ‘Kijk, als je deze gang neemt…’ zeg ik en wijs naar een beeld ‘dan kom je uit in Zweinsveld.’ Ik leg hem uit hoe hij daar moet komen en hij wordt helemaal enthousiast. ‘Er is alleen één probleempje…’ begin ik en kijk hem aan. Meteen verdwijnt zijn lach. ‘Wat is er dan?’ ‘Hoe kom je daar zonder dat iemand je ziet?’ Hij kijkt opgelucht. ‘Oh, dat is geen probleem. Ik heb de onzichtbaarheidsmantel toch?’ ‘Onzichtbaarheidsmantel?’ Hij beseft dat hij zijn mond voorbij gepraat heeft en kijkt me betrapt aan. ‘Rustig maar, ik zal het aan niemand vertellen.’ beloof ik. Ik berg de kaart weer op en pak de spullen die ik mee wil nemen naar Zweinsveld. Samen met Harry loop ik terug naar de Grote Zaal.

Reacties?
Kudo's?