Angst.

Ik raapte al mijn moed bij elkaar en stond op. Door de haast vergat ik mijn broek op te trekken maar ik kon mezelf de luxe niet permiteren om mijn broek op te trekken. Met kleine maar vlugge stappen vluchten ik weg van het toilet, de plek waar nu even mijn grootste angst was. Ik wist dat wat ik nu ging doen niet goed was, maar kon het niet laten. Waarschijnlijk werden mijn toekomstige daden me niet in dank afgenomen maar dat deed me op dit moment niets. Ik kon nu bewijzen dat ik gelijk had, dat mijn angsten niet voor niets waren.
Ik liep hastig naar buiten, het donker in. Lopend trok ik mijn broek op zodat ik grotere stappen zou kunnen nemen maar mijn actie was geen goed plan, ik struikelde en viel met mijn gezicht in het vochtige gras. Zoiets kon alleen mij overkomen. Ik deed een heldendaad en in plaats van dat de wereld een uitzondering voor me maakte en een kwartslag terugdraaide zodat de zon weer scheen en ik niet over mijn voeten hoefde te struikelen viel ik recht op mijn gezicht, vast en zeker naast hondenpoep en ik hoorde de mieren al lachen. Wat was het leven van een superheld leuk.
In de schuur zocht ik een hamer maar die leek spoorloos te zijn. Geen mens die de laatste drie eeuwen in onze schuur was geweest, niemand die ooit de hamer gebruikte, maar toch lag hij niet op de plek waar het hoorde. Ik keek rond in het schemerige licht die de stoffige schuurlamp me gaf. Tot mijn vreugde vond ik een bijl, daar zou ik het maar mee doen. Veel superhelden gebruikte tegenwoordig een bijl, zoals Bijlman bijvoorbeeld. Het was echt niet zo dat ik deze superheld net verzon, de onderboek van deze superheld was zelfs rood, net zoals de handvat van de bijl dat gedeeltelijk was. Ik had altijd al van die kleur gehouden, het deed me aan mooie dingen denken zoals , de herfst, het vuur of brandweerwagens. Maar nu kon die kleur mijn gedachte niet bereiken, nu had ik teveel aan mijn hoofd om weg te kunnen dromen over kleuren.
Met kloppend hart en grote stappen liep ik terug naar het toilet. Ik opende de deur door er een harde trap tegen te geven. Ik pakte de bijl met beide handen vast en met alle kracht die ik had sloeg ik de bijl op de plek waar eerst het enge monster dat eerst een groot gedeelste van de muur in beslag had genomen. Het was weg maar de muur had plaatst gemaakt voor grote brede scheuren in de muur, veroorzaakt door de bijl.
Toen ik het ding weer zag walgde ik alleen maar meer. Het was groot en zwart, het had veel te veel poten en leek wel behaard, zijn buik was ook gigantisch abnormaal dik. Ja natuurlijk, op tv zag je ze wel groter viezer en enger. Maar deze was echt, deze stond in levende lijven voor me. Met al mijn kracht haalde ik de bijl weer uit. Ditmaal had ik mijn doel geraakt. Nog nooit had ik zo'n vieze spin vermoord.
Op zich konden we nu zeggen dat ik een moord had gepleegd, maar ik zag het aan als een heldendaad. Ik had het toilet gered van een overvloed aan vieze grote spinnen. Opgelucht draaide ik me om en liep terug richting de schuur om de bijl terug op zijn plaats te leggen. Het was al laat en morgen was het weer vroeg dag.
"Vincent, wat was al die herrie?" Mijn moeder stond onder aan de trap met haar armen voor haar boezem en een frons tussen haar wenkbrauwen.
"Ik heb je leven gered mam. Er zat een spin op het toilet."
Mijn moeder rende naar het toilet toe. Even keek ze rond voor ze bleek van woede haar ogen op mij richten "Wat heb je gedaan?!"
"Ik deed het voor jou. Ik weet dat je bang bent voor spinnen en deze was zo groot dat je een hartaanval zou krijgen als je het levend gezien had."
"Ik overleef jou streken niet." Ineens stond mijn moeder er verslagen bij, net alsof ze dit wekelijks meemaakte en ze alle hoop opgegeven had. "Morgen bespreek ik dit met je vader, ga nu naar bed toe. Ik hoop echt dat dit de laatste keer is Vincent."
Langzaam knikte ik op moeders woorden ook al wist ik dat dat niet waar was. Als dit zich weer zou voor doen zou ik weer hetzelfde handelen..