~016~

Jennifer gebaart dat ik op moet schuiven, en komt dan naast me liggen. ‘Ik ben niet helemaal eerlijk geweest.’ zeg ik en kijk haar aan om haar reactie te kunnen peilen. Ze blijft me aankijken. ‘Het zal ook wel heel moeilijk zijn om te vertellen, of niet?’ ze kijkt me bezorgd aan. Ik knik en ineens begin ik nog harder te huilen. Jennifer slaat haar armen om me heen en maakt sussende geluiden. Dan komt Anne binnenlopen, ze kijkt even verbaasd naar mij en dan naar Jennifer. Vervolgens gaat zij ook op mijn bed zitten, maar vraagt verder niks. Als ik weer wat rustiger ben begin ik te vertellen. ‘Vorig jaar is mijn moeder overleden. Ze was al een tijdje ziek en ik ben dat jaar thuisgebleven om voor haar te zorgen. Al mijn vrienden lieten me vallen toen ik niet meer op school kwam. Mijn vader heb ik nooit gekend. Mijn moeder zei dat ik mijn vader moest gaan zoeken, als zij er niet meer was. Hij is Engels dus dacht ik dat ik in Engeland moest beginnen. Ik wil wel mijn school afmaken en dit leek me ook een mooie nieuwe start.’ vertel ik in één keer. Anne en Jennifer kijken me bezorgd aan. ‘Wat vreselijk, en je hebt dit natuurlijk ook nooit aan iemand kunnen vertellen, dankzij die zogenaamde vrienden van je.’zegt Anne en ik zie even wat woede in haar ogen verschijnen, maar die maakt snel weer plaats voor bezorgdheid. ‘Hoe heet je vader, dan kunnen we je helpen zoeken.’ vraagt Jennifer. Shit. Wat moet ik nou zeggen. Ik kijk even naar mijn handen. ‘Ik wil denk ik gewoon dit jaar naar school gaan enzo, en me in de vakantie pas zorgen maken over mijn vader.’ zeg ik maar en kijk haar even aan. Ze kijkt me aan en glimlacht dan. ‘Dat kan ik wel begrijpen.’
Anne en Jennifer blijven nog even op mijn bed zitten en we praten over leukere onderwerpen. ‘Zeg, hoe zit het nou tussen George en jou?’ vraagt Jennifer dan ineens aan Anne, nieuwschierig kijken we haar aan. Anne wordt meteen rood. ‘Ik eh.. we gaan volgende week samen naar Zweinsveld.’ zegt ze tegen haar handen. Jennifer en ik beginnen meteen enthousiast te praten over hun toekomst. ‘Ja hallo, het is maar een date.’ horen we Anne zeggen als we bij de kinderen aangekomen zijn. We lachen en praten nog even door voordat we allemaal gaan slapen.

Reacties? (gister ineens een abo kwijt, kritiek altijd welkom)
Kudo's?