012

Ik opende mijn ogen en ik werd gelijk geconfronteerd met de zijne. Ik twijfelde, ik twijfelde enorm, over alles. Moest ik het hem wel vertellen? Zou hij het begrijpen en me dan nog steeds leuk vinden? Als een stortvloed kwam het uit mijn mond, alle frustraties van het huishouden en het schoolwerk en ook nog eens dat ik mijn vader moet gaan missen.. Hij was stil en het leek of hij niet goed wist wat hij moest zeggen. Het enige wat hij zei was ‘wil je slapen?’ Ik kon het hem ook niet kwalijk nemen.. Ik was la blij dat ik tegen hem aan kon liggen en stilletjes van binnen mijn verdriet eruit kon huilen. Ik vocht tegen mijn slaap maar ik val uiteindelijk toch op zijn schoot in slaap.

Met een geweer in mijn handen gedrukt kruip ik over de zandvlakte, de wind blies het zand in mijn ogen en als ik mijn ogen dicht deed zag ik de ellende even niet meer. Een klein jongetje ligt bloedend en schreeuwend op de grond. Een gapende vleeswond op zijn been was de oorzaak. Ik keek de andere kant op, de makkelijkste uitweg natuurlijk. Mijn hart brak wat ik toen zag. Een agressieve man met een geweer schiet op alles wat los en vast zit. Granaten komen tot ontploffing en gehele huizen worden opgeblazen. Het enige wat ik zag was de man met het geweer, de man die alle kinderen doodschoot. Hoge gillen en kreten volgde, het was het meest vreselijke geluid dat ik ooit had gehoord. En die man.. dat is mijn vader.

Ik schrik wakker en ik kijk rond in de vreemde omgeving, het duurde even voordat ik besefte dat ik bij Gerard in zijn armen lag. Meteen daarna braken mijn tranen uit, Gerard werd wakker. Hij zei niets, hij nam me enkel in zijn armen en streelde over mijn rug. De klok aan de wand gaf 2 uur aan, we waren in slaap gevallen. De tv stond nog aan en buiten was het al pikdonker. Hij laat me even los en loopt naar de keuken, hij komt terug met een glas water. Ik kijk hem dankbaar aan en neem een slok. Als ik het glas neerzet komt hij weer naast me zitten op de bank, slaat een arm om me heen en geeft een kus op mijn wang. Mijn gedachten wilde de afschuwelijke beelden maar niet loslaten, steeds weer speelde het zich af als een soort van film. Hoe langer ik stil daar zat, hoe meer de film vervaagde. Ik klem mijn armen om Gerard heen en ik leg mijn kin op zijn schouder. Waarom waren er toch zoveel vreselijke dingen in de wereld? Waarom kan niet iedereen gewoon normaal tegen elkaar doen? Waarom gaat altijd alles toch maar over geld en macht? Ik begreep het niet.. en ik weet ook niet of ik het ooit zal begrijpen. ‘Gaat het ?’ doorbrak Gerard de enorm lange stilte. ‘Ja.. het gaat wel’ zei ik met een schorre zachte stem. Hij keek me aan en glimlachte voorzichtig, hij maakte me zo blij vanbinnen dat ook ik even moest lachen. ‘Je bent veel mooier als je lacht’ zegt hij en geeft me een kus op mijn lippen. Mijn wangen kleurde en hij lachte nu nog harder.Hij maakt me altijd vrolijk als ik diep vanbinnen huil.. Zijn ogen zeiden alles.. voor hem wil ik leven ‘nog lang en gelukkig.’