28. Graag

‘Isla?’ vroeg Morgan. ‘Mag ik binnen komen?’ Ik lachte ‘Tuurlijk, dit is ook jouw kamer’ zei ik. ‘Wat ben je blij’ zei hij lachend. ‘Heb leuk nieuws gehoord’ zei ik. ‘Oh, daar ben ik blij om’ zei hij en kwam naast me zitten. Hij legde zijn armen om mijn middel en keek me aan. ‘Edward heeft me alles verteld’ begon hij. Ik zuchtte en knikte. ‘Wees alsjeblieft niet zo negatief, lieverd. Je weet toch dat ik van je hou en dat ik dat altijd zou blijven doen’ zei hij. Ik knikte en legde mijn hoofd op zijn borst. ‘Ik ben bang dat dat negatieve er moeilijk uitgaat.’ zei ik. Hij legde zijn hoofd op mijn hoofd en zo zaten we een tijdje, ik had geen idee hoelang. Hij was niet begonnen over trouwen, maar ik weet zeker dat Edward dat wel heeft vertelt. ‘Ik moet even weg, maar ik ben zo terug’ zei Morgan plotseling en stond op en rende weg. Wat zou hij gaan doen? Ach, het maakt me niet echt uit. Na vijf minuten begon ik me te vervelen dus ging ik met de vlammen uit mijn hand spelen, je weet wel; vuurballen maken, jongleren enzovoort. Na een kwartier was hij nog steeds niet terug dus begon ik me zorgen te maken, onnodig natuurlijk, maar ja. Ik begon te ijsberen. Totdat ik in de verte voetstappen hoorde. Ik ging snel op me bed zitten alsof ik mijn plek nooit had verlaten. Zoals ik verwachte was het Morgan die aan kwam rennen. Ik dacht dat hij naast me kwam zitten maar hij ging voor me zitten, op zijn knie. Ik keek hem aan, ging het nu eindelijk gebeuren?! ‘Isla Summers-Cullen zou jij jouw leven met mij willen verbinden door met mij te trouwen?’ vroeg Morgan. Ik keek hem aan met grote ogen. Eindelijk! Hij had het gevraagd! ‘Ja, ja voor altijd’ zei ik. Morgan keek me glimlachend aan en tilde me op. Hij drukte een kus op mijn mond en schoof de ring om mijn vinger; het was een zilveren ring met een grotere groenkleurige diamand, groen vond hij mooi bij mij staan, en daarom heen nog wat kleine diamandjes. Hoe kon hij dit betalen… Oja, hij had met Edward gepraat. En daarom was hij zo lang weg. Hij lachte ‘Zullen we naar het grote huis gaan?’ vroeg hij. Ik knikte. Zoals hij gewoonlijk deed tilde hij me op, ik snapte nog steeds niet waarom, maar op dit moment vond ik het helemaal niet erg, ik was zielsgelukkig in zijn armen. En rende naar het grote huis waar iedereen in het huis zijn eigen ding aan het doen was. De enige die naar ons keken waren Edward en Alice met een grote glimlach op hun gezicht. Ik lachte terug naar hun. Ze wisten het nieuws natuurlijk al. Morgan riep iedereen bijeen in de woonkamer en ze gingen allemaal zitten. Ik keek Morgan aan en hij knikte. Ik stak mijn hand naar voren en zei: ‘We gaan trouwen’ met een grote glimlach. Esmé was de eerste die me omhelsde en ze begon te snikken. De rest omhelsde ons ook en keek ons blij aan. Alice kon niet meer blijven zitten en sprong op. O nee hé! Ze gaat zeker hetzelfde aan mij vragen dat als ze bij Bella had gedaan. Of zij de bruiloft mocht organiseren. Ze wou net haar vraag stellen toen ik zei; ‘Dat hoef je echt niet meer te vragen Alice, je weet waarschijnlijk mijn antwoord al’ Ze lachte en knuffelde me plat. ‘Dankje!’ riep ze. ‘Maar wel klein, alleen ons en de wolven’ zei ik. Ze knikte en rende naar boven, mompelde iets met ‘Ik begin meteen.’ Ik lachte en liep naar Morgan toe. Ik legde mijn armen in zijn nek en drukte mijn lippen op de zijne. Zijn tong tikte gewillig op mijn lippen die ik open deed en onze tongen vonden elkaar. Dit was de eerste keer dat Emmett niet lachte omdat Rosalie hem zoende zodat hij de kans niet eens kreeg. Gelukkig maar voor hem anders had ik hem nog erg pijn gedaan.