~015~

Na het avondmaal loop ik met Anne, Fred en George mee naar astronomie. Professor Sinistra geeft ons de opdracht om de manen van Jupiter te bestuderen. ‘Deze periode moeten jullie een groot werkstuk maken over de manen van Jupiter. Hij moet minstens 10 meter lang zijn, maar het mag ook langer natuurlijk. Maak tweetallen en begin snel, want voor je het weet is de periode voorbij.’ Ik zie dat George naar Anne loopt, dus loop ik naar Fred. ‘Wij samen?’ ‘Is goed.’ De rest van het uur besteden we met staren naar Jupiter.
Als we weer terugkomen in de leerlingenkamer, kijken Fred en George me opeens heel zielig aan. ‘Wat?’ vraag ik wantrouwig. ‘Nou, door onze fantastische rondleiding hebben wij helemaal geen tijd gehad om ons verslag voor toverdranken te maken…’ begint George en ik zie hem al aankomen. ‘Dus mogen we hem zeker wel van jou overschrijven hè?’ vraagt Fred. Hij en George kijken me smekend aan. ‘Oh, maak je maar geen zorgen hoor. Jullie hoeven hem pas woensdag in te leveren, nog tijd zat dus.’ zeg ik. ‘Weltrusten.’ Ik draai me om en loop naar de slaapzaal. Ik hoor Ron en Hermelien wat ruziën over een kat en een rat, maar besteed er verder geen aandacht aan. Ik ben de enige die op de slaapzaal is, het is ook nog vroeg. Maar ik ben moe en besluit meteen naar bed te gaan. Als ik lig voel ik meteen de moeheid wegtrekken en kan ik absoluut niet in slaap komen. Ik denk aan mijn moeder, ze maakte altijd een lekker drankje en zong als ik niet kon slapen. Ik voel me weer helemaal terugzakken, Fred en George zijn goede afleiding. Maar als zij er niet zijn, begint het denken. Het denken aan mijn overleden moeder, mijn vader die ik nooit heb gekend. Mijn “vrienden” die me zomaar lieten vallen. Wat nou als ik mijn vader vind en hij blijkt die moorden echt te hebben gepleegd? Wat nou als hij gek is? Of als hij mij niet accepteert? Dan kan ik nergens heen na dit schooljaar, in de vakanties kan ik hier blijven, maar in de zomervakantie (is eigenlijk ook een vakantie, maar goed) niet. Ik zit zo diep in mijn gedachten, dat ik niet eens merk dat de deur opengaat. ‘Hey, wat is er?’ hoor ik ineens de stem van Jennifer bezorgd vragen. Ik kijk op en zie dat ze op de rand van mijn bed is gaan zitten. Dan heb ik pas door dat ik huil.

Reacties?
Kudo's?