Stay, please?

Casey kijkt me verward aan. "Wat zei u daar?" vraagt hij. "Oh sorry, ja. Rare vraag, vergeet het maar. Oke?" stamel ik. John zet me op de grond en fluistert :"Wil je zomaar Jan en alleman in huis nemen? Straks is hij een van Geoffrey's mannen." "Denk ik niet, hij heeft nog niets gedaan toch?" vraag ik. "Kneus, straks belt hij omdat hij weet waar we zijn en dan vertelt hij het tegen Geoffrey." "JA SORRY, OKE?" schreeuw ik per ongeluk. "uh sorry." zeg ik snel. "Ik zie dat ik jullie meer tot last ben dan ik bedoelde. Laat ik maar vertrekken." zegt Casey. Hij neemt het portret onder zijn arm en maakt aanstalten om weg te gaan. "Casey." zeg ik snel, hopend dat hij nog even blijft. "Ja?" vraagt hij. Ik laat mijn verband zien. "Weet je wat hieronder zit?" vraag ik. "Nee." antwoordt hij doodsimpel. "Iets wat Geoffrey deed. Jouw baas misschien?" zegt John. "Het spijt me je te moeten meedelen dat ik geen baas heb. Ik werk voor niemand. Ik werk helemaal niet." zegt Casey kill. Hij lijkt het niet leuk te vinden dat John hem verdenkt van spionage. "Heb je bewijs?" vraagt John. "Hoe oud denkt u dat ik ben?" zegt Casey. "uhm.." begint Jonh. "Het doet me niets. Ik vertrek. Het is een schande." zegt hij. Waarna hij naar beneden loop. Ik loop Casey achterna. "Hey Cees. Sorry dat dit nu net gebeurde." zeg ik. "Casey. En het doet me niets, zoals ik al zei." antwoordt hij, waarna hij de deur uit loopt. "Casey! Wacht! Blijf je eten?" vraag ik snel. "Eten? Als in diner?" vraagt Casey, blijkbaar erg verleidt door het aanbod. "Jaaa, diner. We eten vis. Het is vers, de jongens hebben het vanmorgen gevangen." zeg ik. "hmm, ik ben aan het overwegen... Oke, ik geef me over. Ik blijf wel eventjes." zegt hij. Casey loopt weer naar binnen en zet het portret omgekeerd tegen de muur. Lola is al aan de vis bezig en Drew staat met zijn arm om haar middel mee te gluren. John is nu ook beneden en zit op de bank. "Het eten is nu nog niet klaar hoor, maar je moet blijven tot we klaar zijn met eten." zeg ik. Casey knikt en kijkt rond door de kamer. Ik ga naast John zitten en leg mijn hoofd in zijn schoot. "Gaat het met je rug?" vraagt hij. "Ja, het gaat wel. Ik denk dat we het beter even kunnen koelen met iets, het voelt warm en branderig." antwoord ik. John knikt en haalt een emmer met water. "Ik gooi het niet over je heen hoor," lacht hij, "de emmer zelf is koud, dus we houden de emmer tegen je rug. Oke?" zegt hij. Ik knik en trek mijn shirt omhoog, waarna hij de emmer tegen mijn rug aanhoudt. Het duurt eventjes voor de kou door het verband mijn rug intrekt, maar het voelt goed. Casey staat nog steeds bij de deur, maar komt uiteindelijk toch bij ons zitten.

Het eten is heel goed en ik zie Casey vreselijk veel eten. Ik vraag of hij honger had en hij knikt uitbundig, waarna hij snel dooreet. Ik moet lachen om hoe gulzig hij er nu uit ziet. "GOLEM, kuche GOLEM!" komt spontaan in me op, wat ik dan ook over tafel gooi. Iedereen moet lachen, behalve Casey. Hij schijnt het niet te begrijpen, maar dat geeft niet. "Casey?" begint Lola, "Zou je willen blijven slapen? We hebben vast nog wel een bed en een gast hebben is toch leuk?" Haar hoge, lieve stem vervult me met vreugde. "Als zij hem niet kan overtuigen, kan niemand het." denk ik. Hij lijkt erg te twijfelen, maar geeft toe. "Vooruit, ik blijf slapen. Maar langer ook niet!" zegt hij, terwijl hij licht bloost.