73* Make it up

POV Allison Black

De busrit terug naar huis ging heel langzaam. Net alsof de bus, net als ik, niet naar Seth wilde. Hoe dichterbij ik kwam, hoe onzekerder ik werd. Wat moest ik tegen hem zeggen? Gewoon niks en doen of er niks was gebeurd? Of om zijn excuses vragen ofzo? Ik stapte treuzelend uit de bus toen deze was aangekomen in La Push en ik probeerde iets te bedenken waardoor ik nog even niet naar Seth zou hoeven. Opeens voelde ik een warme hand op mijn schouder. 'Shit,' dacht iuk en ik stond meteen verstijfd. Maar toen de tintelingen niet kwamen durfde ik me om te draaien. 'Heey,' zei Jacob twijfelend. 'Hoi,' antwoordde ik onzeker. 'Ehm,' begon Jacob. 'Kan ik even met je praten?' Jake of Seth? Ik probeerde in mezelf af te wegen waar ik het minste zin in had. Ik was nog steeds zo onzeker over wat ik tegen Seth moest zeggen dat ik knikkend instemde met Jake's voorstel. We begonnen te wandelen en Jake leek diep na te denken over wat hij moest zeggen. 'We, ehm, we weten wat er vanmorgen is gebeurd.' Verschrikt draaide ik me naar hem om. 'Huh? Hoe? Weten jullie het allemaal?' 'Hij moest wachtlopen dus ja,' antwoordde Jacob. Ik zuchtte, stom weerwolvengedoe. 'Paul en Jared waren er niet zo blij mee,' vervolgde Jake grinnikend. 'De rest trouwens ook niet.' Het viel me duidelijk op dat hij zichzelf onder 'de rest' rekende. 'En jij?' vroeg ik om toch zijn emotie te peilen. Wie weet vond hij me echt sletterig en dacht hij dat dit mijn verdiende loon was geweest. Zijn kaken klapten hoorbaar op elkaar. 'Ik denk niet dat hij het nog eens moet proberen,' zei hij dreigend. Dat was genoeg antwoord voor mij. Ik glimlachte even kort naar hem en staarde toen weer recht voor me uit. Opeens verliet een diepe zucht zijn mond. 'Alli, het spijt me. Van alles wat ik gezegd heb. Dat had ik nooit mogen doen. Ik was alleen gefrustreerd vanwege Bella en haar bloedzuigervriendje. Maar dt had ik natuurlijk nooit op jou af mogen reageren,' begon hij zijn verontschuldiging te ratelen. 'Het is al goe, Jake. Ik wil gewoon geen ruzie meer,' vertelde ik hem vermoeid. Ik leunde tegen hem an terwijl we liepen en hij sloeg zijn arm om mijn middel. We kwamen bij een kruispunt. 'Kom je mee naar huis?' vroeg Jake hoopvol, maar ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik moet nog met Seth praten.' 'Ga je hem vergeven?' vroeg hij nieuwsgierig. Ik knikte. 'Is dat niet een beetje vroeg? Misschien kan je hem beter nog even in spanning laten.' 'Wacht maar tot jij bent ingeprent, dan wil je ook nergens anders meer zijn,' vertelde ik hem terwijl ik er niet zeker van was of ik daar nou wel zo blij mee was. 'Ja, wrijf het er maar in,' zei hij sarcastisch. 'Awh, sorry Jake,' verontschuldigde ik me. Ik drukte een kusje op zijn wang en sloeg toen af naar het huis van Seth en Leah. Met slome passen liep ik de veranda op en ik opende de voordeur. Stilletjes stapte ik naar binnen, ik hing mijn jas aan de kapstok en liep naar de woonkamer. Daar zat hij, met zijn hoofd gebogen en zijn handen in het haar. Ik hoorde zacht gesnik de kamer vullen. Het was vreselijk om dit geweldige persoon te zien lijden en ik snapte niet waarom ik hier niet eerder naartoe was gegaan. 'Seth?' fluisterde ik op verdrietige toon. Hij keek me een ruk op en hij had een verbaasde uitdrukking in zijn ogen. 'Alli,' riep hij nog net niet. Hij kwam snel naar me toe lopen maar hoe dichterbij hij kwam, hoe kleiner en langzamer zijn passen werden. 'Heey,' zei ik zacht toen hij vlak voor me stond.