* OO4 * Who are you to judge the life I live

Nadat de film was afgelopen kwam Stacey met het idee dat we er wel een slaapfeestje achteraan konden plakken. Iedereen stemde hiermee in en zo belandden we met z’n allen in de slaapkamer van Zack. Met z’n vieren heerlijk warmpjes dicht op elkaar liggen in een tweepersoons bed. Niemand kon slapen dus stelde Zack voor om Truth or Dare te spelen.

Zack begon en koos Liam ‘Truth or dare?’ ‘Truth!’ ‘ Oke, even denken… Ben jij verliefd?’ Het duurde een tijdje voordat zijn antwoordt eraan kwam maar uiteindelijk was hij rood aangelopen en wist hij al stotterend uit te brengen dat hij wel degelijk verliefd was. Nadat Liam was geweest koos hij wonder boven wonder mij uit, wat ons allen eigenlijk wel verbaasde nadat hij mij zo genegeerd had. Ik besloot het maar om dit keer voor safe te gaan en koos dus voor truth. ‘Waarom ben je kaal? Denk je dat je zo stoer bent of zo? Want om eerlijk te zijn, het staat voor geen meter bij een meisje.’

Nadat hij dit gezegd had moest ik het wel een paar keer voor mijzelf herhalen wat hij nou werkelijk net zei. Het was doodstil in de kamer en Zack en Stacey keken hem geschokt aan. Stacey wilde hem bijna aanvallen maar Zack hield haar nog net tegen. Langzaam begon het tot mij door te dringen wat hij nou werkelijk gezegd had. Ik probeerde me nog groot te houden, aangezien ik er niet van houd om te huilen bij mensen. Maar wat Liam toch had gezegd, had een te grote impact op mijn ego dat ik langzaam aan wazig begon te zien. Er kwam een traan uit mijn oog en rolde zo over mijn wang, naar beneden totdat hij op mijn handen viel. Dit was het startsein en er volgde er nog een traan, en nog een totdat er een stortvloed aan tranen uit mijn ogen ontsnapten.

Ik kon niet langer in een ruimte zitten met deze jongen, die mij kwetste en ben weg gegaan. Ik had nog nauwelijks de deur dicht gedaan of het geschreeuw begon al. Ik kon het niet aanhoren en ben naar mijn plaatsje gegaan waar ik altijd naar toe vlucht. Ik weet nog dat ik hoorde dat ik ongeneselijk ziek was. Eenmaal toen mijn moeder en ik thuis waren na deze enorme klap ben ik weggerend en heb ik deze mooie plaats ontdekt waar ik altijd tot rust kom. Het is in een bos. Als je wat dieper het bos ingaat en na een tijdje een paar struiken opzij legt, zie je een prachtig meer. Een meer waar de meeste alleen maar van kunnen dromen. Niemand weet dat dit bestaat zelfs Stacey niet. Hier kan ik mijzelf zijn, hier hoef ik me niet voor te doen als iemand anders. Hier is er niemand die mij vooroordelen geeft, hier ben ik gewoon ik. En ben ik niet ziek maar ben ik nog steeds dat meisje zonder zorgen, zonder kanker.

Na een tijdje dat ik mij het meer heb doorgebracht kwam ik tot de conclusie dat ik hier niet eeuwig kon verblijven en bedacht me dat Stacey wel behoorlijk ongerust zou zijn. Ik ging terug naar Stacey’s huis en hoorde bij de voordeur al geschreeuw komen. Ik kon letterlijk elk woord verstaan dat er geschreeuwd werd. Ik besefte me dat ik dus waarschijnlijk helemaal niet zo lang weg ben geweest. Ik besloot om maar om te lopen en via de achterdeur naar binnen te gaan. Toen ik binnen kwam schrok ik. Want wat ik daar aan trof, deed mij veel pijn ondanks dat dat eigenlijk niet zou moeten.

_________________
Zouden jullie een
reactie willen
achterlaten.
Dan weet ik of ik
door moet gaan.
ps. Vergeet geen
abo te nemen!

_________________