Chapter 46: the end

Gwen pov

Het is nu al 3 dagen geleden sinds we weten wanneer de volturi komt. Simon was diezelfde dag l vertrokken om de engelen te gaan halen. Ook Seppe,Jonas,Sophie,Devon,Carlisle,Jasper,Alice,Edward en Belle waren hulp gaan halen. Ik was samen met Jay,Vanessa,Embry en Emmet ganzenbord aan het spelen toen de voordeur openzwaaide en iedereen behalve Simon binnen kwam. "De volturi komt vandaag." legt Alice uit als ik haar vaag aankijk. "Iedereen staat te wachten op het honkbalveld. Alleen Simon is nog niet terug..." De rest van haar zin hoor ik niet omdat ik me oppeens super misselijk voel. Ik ren naar de wc en geef over en tot mijn grote afgrijzen komter ook bloed mee. "Gwen, Wat is er aan de hand?!" roept Vanessa en zwakjes maak ik de deur van het toilet los. Ze werpt een blik op mijn gezicht en verdwijnt dan ineens eb na tien minuten komt ze terug met een zwangerschapstest in haar handen. "Mijn moeder had net hetzelfde voor als jij had ze vertelt, gewoon opeens misselijk." legt ze uit en ik knik terwijl ik de zwangerschapstest doe. Als hij klaar is hap ikgeschrokken naar adem, de test is positief. Vanessa neemt het van mij over en staart er met grote ogen naar. "Je bent al 39 weken zwanger, dat we daar niets van gemerkt hebben!" ze kijkt me even schuin aan en zegt dan opeens: "Ik hoop voor jou dat Embry de vader is." Ik staar haar even met grote ogen aan en glimlach dan. "Tuurlijk is Embry de vader, Wie anders?"

Ik ga samen met Vanessa terug naar de woonkamer en alle ogen zijn op mij gericht. Ik haal de zwangerschapstest te voorschijn en werp die op Embry's schoot, die er naar kijkt en een geschrokken kreetje slaakt. "Hoe...ben je?" verder komt hij niet want er verschijnen tranen in zijn ogen en hij drukt me tegen zich aan. "Carlisle, kun jij een echo uitvoeren?" vraagt Bella als ze mijn gelukkige gezicht ziet en Carlisle knikt afwezig. "Kom, maar mee."

Embry pov

Ik bijt mijn nagels bijna kapot van de zenuwen. Ik,Vader? "Gefeliciteerd Embry." zegt Jay en hij geeft me een schouderklopje. Voor iemand anders nog iets kan zeggen komt Carlisle weerde woonkamer binnen met een glunderende Gwen achter zich aan. "Het is een meisje." zegt ze wanneer ze naast me zit en Seppe heeft al direct een naam verzonnen: "Wat dacht je van Meredith?" Ik knik goedkeurend en Gwen gaat er ook mee akkoord, maar het geluk is maar van korte duur: "De volturi ariveert binnen twintig minuten." meldt Alice en iedereen veert overeind en begeeft zich naar het honkbalveld. Daar staan al zo'n 300 vampieren,heksen en weerwolven te wachten. "Je gaat toch niet mee vechten he?" vraag ik aan Gwen, maar ze negeert me en verdwijnt in de menigte. Ik zucht,verander naar mijn wolf-vorm en hoor meteen de jongens en Leah in mijn hoofd. Nee, dat meen je niet. denkt Paul als ik heb laten weten dat ik vader word. Maar Gwen gaat dan toch niet meevechten? of wel? Daar had ik al eerder aan gedacht, maar ze wil niet luisteren Ineens is het muisstil op het veld en ruik ik de geur van de volturi, ze zijn aangekomen.

"Gaan jullie het met zo weinig tegen ons opnemen?" klinkt de spottende stem van Jane uit het bos. "Gwen, geef je gewoon over en dan raakt er niemand gewond." Ik, Vanessa,Jay,Devon en de hele wolvenroedel grommen. Omdat haar buik waarschijnlijk te zwaar zou zijn in haar wolf-vorm, waren Gwen's zwarte vleugels uit haar rug gegroeid en staat ze nu in aanvalspositie,met Seppe en Jonas naast haar. Ineens ontstaat er een kleine tornado en verschijnen er allemaal demonen in de lucht. Ineens ben ik niet meer zeker dat we kunnen winnen.

Gwen pov

Na die kleine tornado vliegen er allemaal demonen in de lucht en ik hoor sommige van onze kant angstig piepen. "Komaan Simon, waar blijf je." Ik heb het nog niet fatsoenlijk gedacht als een paar vampieren beginnen te juichen. Als ik omkijk zie ik een grote groep engelen aanvliegen met Simon vooraan. "Ik denk wel dat we met genoeg zijn Jane!" roep ik luid en ik hoor Jane vanuit de bosjes gefrustreert met haar voeten stampen. "Aanvallen!" Van alle kanten komt de volturi op ons af en de engelen zijn al volop bezig de demonen uit te roeien. Ik zie hoe Seppe en Jonas iemand van de volturi onthoofden en het lichaam in brand steken, waarna Jay er een andere bovenop smijt. Ik meng me even in de strijd beneden en vlieg dan naar boven om Simon een handje te helpen. Demonen en engelen tuimelen naar beneden en worden verder afgemaakt door de mensen beneden. Na twee uur liggen er overal brandstapels en zijn beide kanten flink uitgedund. "Stop!" roept iemand ineens en Aro,Gaius en Marcus komen het veld op gelopen. Iedereen stopt meteen met vechten en ik zie dat Embry met een grimas op zijn gezicht ondersteunt wordt door Jay, die een grote snee op zijn voorhoofd heeft. "Er is al veel te veel bloed gevloeid. Iedereen van de volturi trekt zich terug. We laten Gwen en haar familie vanaf vandaag gewoon gerust." Ik kijk Aro vanaf de lucht met grote ogen aan. "Je hebt bewezen dat we je niet zomaar tegen je zin kunnen vasthouden. Daarom stoppen we met vechten."

Er waren veel engelen,vampieren, weerwolven en heksen gesneuveld. Vanessa's arm en Embry's been was gebroken en Seppe's arm ligt uit de kom. Toen de gesneuvelden begraven waren en de gewonden verzorgt gaat iedereen terug naar huis om te rouwen voor hun gesneuvelden familie of vrienden. "Ik heb de volturi nooit begrepen weet je?" zegt Jonas wanneer we terug in ons huis zijn. Niemand van ons was gesneuveld, wat raar was. "Ik heb zoveel mogelijk mensen proberen af te schermen , maar kon niet iedereen beschermen." legt Simon uit.

2 maanden later

Gwen pov

"Gwen! Meredith heeft honger!" roept Embry vanuit de woonkamer en zuchtend sta ik op van dekeukentafel. Ik en Embry waren de enige die nog in het huis van Embry's moeder, die een maand geleden gestorven is, wonen. Seppe,Jonas en Sophie hadden besloten om een wereldreis te maken en Simon was samen met Evalyne ergens buiten de stad gaan wonen. Vanessa en Jay waren een huwelijksreis naar Noord-Amerika aan het maken en gingen daar een kindje adopteren. Ik schiet in mijn lach als ik Embry op zijn buik zie liggen met een wenende Meredith op zijn rug.Ik pak Meredith over en geef haar borstvoeding. Meredith zuigt gelukkig en ik voel me voor het eerst sinds mijn vader gestorven is veilig en gelukkig.


dit was het laatste hoofdstukk!!! Ik ben druk bezig met het vervolg en het proloog daarvan zal ik hier ook wel opzettenplus een link