Let the game begin
“Kan ik deze mooie dames misschien een drankje aanbieden?” vraagt een jongen met halflang blond haar wat net over zijn ogen valt.
Hij kijkt hoopvol van de een naar de ander. “Sorry, je komt een beetje op het verkeerde moment.” Antwoord Cornelia uiteindelijk. “O” zei de jongen teleurgesteld en hij liep terug naar zijn tafeltje waar al zijn vrienden hem verwachtingsvol aanstaarden. “Zullen we vanaf nu een wapenstilstand houden en ons concentreren op de leuke dingen?” vraagt Cornelia. “Best” zegt Margaretha schouderophalend. “Wie heb jij nu op het oog schat?” vraag ik nieuwsgierig aan haar en kijk is goed rond. Ze zei namelijk niet voor niets ‘concentreren op de leuke dingen’ erachteraan. Cornelia begint te lachen “Hij liep net naar buiten dus je bent te laat om te keuren.” Ik kijk overdreven verdrietig naar haar. “Ik mag hem dan toch nog wel zien?” Ze rolt met haar ogen en geeft Elisabeth een knipoog. “Ik denk dat ik eventjes naar buiten ga” zei ze met een flirterig lachje op haar gezicht en ze liep weg naar buiten waar het intussen pikdonker was geworden. “Je zou toch denken dat de hormonen op zouden moeten zijn” zei Elisabeth lacherig. “Dat ze bij jou op zijn hoeft nog niet te betekenen dat ze bij haar opgaan” zei ik plagerig tegen Elisabeth. Ik kreeg een schop onder de tafel. “Dat ik een vriend heb hoeft nog niet te betekenen dat mijn hormonen op zijn” ze pauzeerde even om de goede woorden te verzinnen. “Oké, ik kan het gewoon niet anders zeggen, maar geloof me, de hormonen zijn nog niet op.” Ik keek haar aan, die foute blik in haar ogen maakte het helemaal af en ik begon kei hard te lachen. “Dus een vaste vriend is niet meteen je ondergang? Wat heb ik toch weer een geluk, is er nog steeds een mooi vooruitzicht” en stak mijn tong naar haar uit. “wacht maar” zei ze “wacht maar, ik hoop dat jij ooit zo smoorverliefd wordt op een jongen en dan spreek ik je wel weer.” Ik keek om en zag dat Cornelia haar duim omhoog stak door het raam, die heeft beet. Zelf heb ik ook wel zin in een avontuurtje. “Wedstrijdje wie de volgende winnaar is?” en ik wees naar Cornelia. Ik keek eigenlijk alleen naar Margaretha want ik wist toch wel dat Elisabeth zou passen. “Doe geen moeite, ik win” zei Margaretha, ze stond op en liep naar een tafeltje achterin. “ik hou alles wel in de gaten, zodat er geen ongelukken gebeuren” zei Elisabeth. Ik haalde mijn schouders op en keek is goed rond, als een jager die zijn prooi aan het inschatten is.
Er zijn nog geen reacties.