Het begin

“Heerlijk, vakantie!” zegt Cornelia naast mij en ze speelt wat met haar bierviltje. Ik kijk naar haar, ze ziet er ook altijd goed uit. Met haar lange steil bruine haren en felblauwe ogen kijkt ze vrolijk om zich heen. “Ik zou het geen vakantie noemen” moppert Margaretha. Ze heeft een frons op haar gezicht. Ik erger me altijd dood aan dat mens met dat korte zwarte piekhaar wat alle kanten opstaat. Door haar bruine ogen heeft ze altijd een deprimerende uitstraling. “Dan vertrek je toch?” zeg ik poeslief met een sarcastische ondertoon. Van mij hoefde ze absoluut niet mee, ze verpest toch alleen maar de stemming. “Kappen dames.” Bemoeit Elisabeth zich er mee. Elisabeth is ook knap als ze zich maar niet te veel zorgen maakt. Met haar blonde haren in een zijscheiding en groene ogen zou ze iedere jongen om haar vinger kunnen binden. Het is dat ik er zelf ook wel mag wezen met mijn bruine lange krullende lokken en dezelfde felblauwe ogen als Cornelia, anders zou je spontaan een minderwaardigheidscomplex krijgen door met ons om te gaan. Ik keek wat rond en zag dat mensen ons asociaal aan het aangapen waren. Ik zuchtte verveeld, wat een naïevelingen. “Is het voor hare majesteit soms niet goed genoeg?” zei Margaretha treiterend als reactie op mijn zucht. Ik werd boos, nog even en ik zal haar een lesje leren. “Pas op je woorden Mar” zei Elisabeth waarschuwend. “Kan ik deze mooie dames misschien een drankje aanbieden?” vraagt een jongen met halflang blond haar wat net over zijn ogen valt.