28

'Ik had haar niet moeten laten gaan,' kreunde Jenova. 'Als er iets gebeurd, is het mijn schuld.'
Een deel van haar wilde de brug over en op zoek gaan naar het vermiste meisje. Als het ooit het juiste moment was om haar angst onder ogen
te zien en te overwinnen, dan was het nu. Ga de brug over, vind Saphira, breng haar terug en alles is weer in orde, spoorde Jenova zichzelf aan. Ze zouden er later onder het eten om lachen, en Jenova's vader en moeder zouden haar vertellen hoe trots ze op haar waren. Daniel en de anderen zouden haar nooit meer een lafaard kunnen noemen, niet na zoiets.

Maar ze kon zich niet verroeren. Haar angst was te groot. Saphira zat in de problemen, dat wist ze zeker, maar ze kon niets doen. Ze kon zelfs niet naar het dorp hollen om een van de moedigere kinderen of een volwassene te halen die Saphira kon gaan zoeken. Het enige wat ze nog kon, was als aan de grond genageld staan sidderen en staren.

Er ging nog meer tijd voorbij. De nacht had de wereld stevig in zijn greep en de laatste heldere stralen die de hemel verlichtten, werden snel zwakker. Nog vijf minuten en het daglicht zou volledig zijn verdwenen. Er klonken voetstappen. Jenova hield haar adem in en spitste haar oren...