27

Jenova had het koud, en niet alleen doordat de zon onder was gegaan. Zo'n twintig of dertig minuten geleden was Saphira verdwenen in het bos dat zich boven de overblijfselen van de oude doden verhief en nog steeds had ze geen teken of geluid van haar opgevangen.
Jenova had diverse keren haar naam geroepen, maar er was geen antwoord gekomen. Zelfs geen echo... Op deze plek werden echo's door de doden opgeslokt.
De nachterlijke schaduwen strekten zich snel over de wereld uit en eisten de begraafplaats en het dorp voor zich op.
De zon was nu helemaal achter de horizon verdwenen en weldra zou het echt donker zijn.
Jenova was veilig waar ze stond, beschermd door de rivier tegen de kwaadaardige begraafplaatsgeesten...
Maar Saphira was dat niet, Saphira bevond zich midden in het gevaar, op de heuvel, misschien wel verdwaald in het bos. Zo meteen zonder de geesten uit hun sluimertoestand ontwaken en haar vinden, als dat niet al was gebeurd.