12.

Ze zat te huilen op een boomstam en zachtjes te zingen. Het klonk betoverend. Ik luisterde. Alles om me heen leek te zwijgen. De wind hield in, de golven spoelde zachtjes aan. Ik bleef staan. Toen ze eindelijk klaar was leek alles weer gewoon door te gaan. Ze zat ineen gedoken, te luisteren naar alles om haar heen. Toen ik dichterbij kwam hoorde ik haar zachtjes zingen. Ik liep naar haar toe en legde mijn op haar schouder en zag een traan schitteren in haar ooghoek.'Je hebt een mooie stem,'zei ik en ik veegde de traan weg. 'Wat is er?'vroeg ze met een zacht stemmetje. Ik zei niks en keek in haar diep blauwe ogen. Ik kon het niet meer niet zeggen. Ik sloeg mijn armen om haar schouders. Mijn god, ze was koud.'Ik houd van je,'fluisterde ik zonder er bij na te denken. Ze ging dichter tegen me aanstaan. 'Ik ook van jouw,'zei ze. De woorden waarvan ik alleen kon dromen. Ik zoende haar en zij mij terug. Ik zou haar nooit iets laten overkomen.

'Ik blijf bij je, voor altijd,'zei ik later, bij het kampvuur. 'Voor altijd bestaat net,'zei ze. 'Wel voor ons.' Ze geloofde me niet, maar deed haar ogen dicht en legde haar hoofd op mijn schouder.

Ik kon mijn gedachte er niet bij houden bij het wachtlopen. Wat ze had gezegd bleef door mijn gedachte spoken. 'Voor altijd bestaat niet.'Ik kon niet vergeten de pijn in haar ogen. Rustig aan, ze draait wel bij,'dacht Jake. Fijn, daar had ik zin in, advies van mijn babysitter. Hoorde ik,' dacht Jake sarcastisch. Wathever.