Chapter 29: Wait? WHAT!?

Vermoeid opende ik mijn ogen en keek om me heen. Ik zag vooral vlekken, maar toch wist ik dat ik in de ziekenzaal lag. Dat bracht me meteen terug naar de realiteit. Hoe lang was ik buiten bewust zijn geweest? Wat dachten mensen? Wat zeiden de leraren? Maar bovenal, wat was er in hemelsnaam gebeurd met me? Als hij het was geweest, hoe wist hij dan dat ik nog leefde. Hoe wist hij dat ik het was? Zoveel vragen. Geen antwoorden. Ik knipperde nog een paar keer met m'n ogen en het beeld verscherpte. Op het voeteneinde van het bed stond een bos bloemen en een boel kaarten. Dat zou betekenen dat ik hier al een tijdje lag en dat de leraren vast een of ander vaag verhaal hebben verteld. Anders zou niemand er maar aan denken om mij een kaart te geven. Dat wist ik wel zeker. Langzaam kwam ik overeind in het bed. M'n lichaam was zwaarder dan ik me herinnerde, dat of ik was gewoon zwak. Ik keek om me heen en zag een ochtendprofeet liggen. Er stond een halfvolle kop koffie naast, die nog redelijk warm was. Dan was het waarschijnlijk de krant van vandaag. Ik maaide met m'n arm op het nachtkastje en stootte bijna de koffie om. Toch kreeg ik het voor elkaar om de krant te pakken te krijgen, zonder schade aan te richten. De datum was een schok. De laatste dag die ik me herinnerde was de tweede dag van school. En deze krant beweerde gewoon dat het november was. NOVEMBER! Dus twee maanden. Ik had een paar dagen verwacht, hoogstens een week. Ik zat een paar minuten vol ongeloof naar de ochtendprofeet te staren. Hoe zou het met Sirius gaan? Was hij bezorgt? Was hij langs geweest? Nog meer vragen, nog steeds geen antwoorden. Ik raakte gefrustreerd. Waarom was er nog niemand komen kijken sinds ik wakker was.. Langzaam probeerde ik op te staan. Wonder boven wonder lukte het en ik probeerde te lopen. Dat ging helaas niet zo goed en ik liet me uitgeput terug op bed zakken. Na nog een paar pogingen kon ik heel de ziekenzaal doorlopen, die nog steeds leeg was. Toen ik op de klok keek ontdekte ik ook meteen de reden daarvoor, het was lunchtijd. Waarschijnlijk verwachte niemand dat ik nu wakker zou worden. Snel pakte ik mijn uniform dat over een stoel in de hoek lag. Ik gooide het nachthemd dat ik aan had uit. Wie had me dat eigenlijk aangedaan? En trok mijn uniform aan. Terwijl ik het aandeed keek ik met afschuw naar het teken op mijn onderarm, dat al deze ellende had veroorzaakt. Ik streek er met mijn vinger over en voelde een rilling over mijn rug kruipen. Snel trok ik de mouw van mijn blouse er overheen en knoopte snel de knoopjes dicht. Ik trok de rest van mijn uniform aan en liep naar de spiegel aan de andere kant van de ziekenzaal. Hoewel lopen veel kracht en moeite koste, ging het me toch wel oké af. Ik durfde bijna niet in de spiegel te kijken, maar deed het toch. Ik was positie geschokt, de wallen die me vorige keer hadden gesierd waren weg. Ik zag er eigenlijk goed uit. Er lag een borstel bij de spiegel dus ik kamde even door mijn donkere haren. Natuurlijk zou mevrouw Pleister het niet goed vinden als ik nu de ziekenzaal zou verlaten, maar ze was er niet dus ik liep vrolijk de ziekenzaal uit. Mijn theorie over lunch klopte, de school was verlaten. Ik twijfelde of het verstandig was om nu de grote zaal binnen te lopen. Toen ik voor de deuren van de grote zaal stond hoorde ik het gelach van de leerlingen. Leerlingen die ik voor mijn gevoel gisteren nog had gezien. Leerlingen die mij al 2 maanden niet hadden gezien, na een raar incident. Zou ik naar binnen gaan?

IMPORTANT MESSAGE:
Nahaa! Jullie mogen kiezen wat jullie willen lezen. Gaat ze naar binnen of niet? YOU DECIDE! Morgenavond tel ik de stemmen en schrijf ik verder! <33