~012~

Anne en ik praten nog even door en dan wordt ik door Fred en George mee naar buiten gesleurd. ‘Welkom bij Fred en George Rondleidingen.’ zegt Fred als we buiten staan. ‘Vandaag zijn we aangekomen bij het prachtige Zweinstein.’ zegt George, terwijl hij wilde gebaren maakt naar het kasteel. ‘Dit fantastische kasteel, dat dienst doet als tovenaarsschool, heeft al vele grote tovenaars voortgebracht.’ vertelt George en hij loopt door in de richting van een meer. ‘En dat zal in de toekomst ook zeker nog vaak gebeuren. Er zitten nu bijvoorbeeld twee wel héél talentvolle, uitermate briljante tovenaars op. Fred en George Wemel, die de leerlingen elk jaar weer weten te vermaken met bijzonder leuke grappen.’ zegt Fred. ‘Maar dat even terzijde, ze zijn tenslotte ook heel bescheiden.’ Ik lach. ‘Ja, dat merk ik.’ George kijkt me even streng aan. ‘Wij wensen niet onderbroken te worden.’ zegt hij. ‘Sorry, ik liet me even meeslepen door deze fantastische verhalen, die jullie zo uit het hoofd weten te vertellen.’ zeg ik en kijk ze even heel onschuldig aan. ‘Ja, wij zijn dan ook uitermate goede rondleiders.’ zegt Fred. ‘Maar goed, we zijn hier aangekomen bij het prachtige Grote Meer. In het meer wonen diverse wezens en dieren, zoals meermensen, wierlingen en een reuzeinktvis.’ Ik kijk even naar het donkere meer. ‘Verder zien we daar het Verboden Bos. Zoals de naam al zegt is dit bos verboden terrein, maar sommige leerlingen trekken zich daar niks van aan.’ zegt George terwijl hij naar het bos wijst. We lopen door naar een huisje aan de rand van het bos. ‘Dan zijn we thans aangekomen bij het huisje van onze zeer gewaardeerde terreinknecht en tevens leraar Verzorging van de Fabeldieren, Hagrid.’ zegt Fred. Hagrid, die voor het huisje met zijn pompoenen bezig is kijkt Fred een beetje verbaasd aan. Dan lacht hij, schud even zijn hoofd en buigt zich weer over zijn pompoenen. ‘Dan geloven wij dat u nu klaar bent voor het betreden van dit magische kasteel.’ zegt George, en samen lopen we weer naar het kasteel. Als we terug aan het lopen zijn, bedenk ik me ineens wat ze in de trein hadden gezegd. ‘Zeg, jullie zeiden toch dat er geen verschil was tussen jullie?’ vraag ik. ‘Nee, dat is er ook niet.’ zeggen ze tegelijk. ‘Nou, hoe weet ik dan dat jij Fred bent.’ zeg ik terwijl ik naar Fred wijs. ‘En jij George?’ ‘Ehm… nou…’ begint Fred. ‘We zijn weer aangekomen bij het kasteel. Zullen we je een geheim vertellen?’ vraagt George snel.