Hoofdstuk 8

'Ken je legendes van onze stam, Quilleute legendes?' Ik schudde mijn hoofd. 'Nou, er zijn een hoop legendes over het ontstaan van onze stam. Sommige gaan terug naar de tijd van de zondvloed. De oude stamleden bonden hun kano's aan toppen van de bomen om te overleven, zoiets als Noah en de ark. Andere legendes claimen dat we afstammen van wolven en het is tegen de stam wetten om ze te doden.'Het zijn oude legendes, maar er zijn ook een aantal recente. Jullie zouden die wolven weerwolven noemen. Alleen, ze veranderen niet bij volle maan, maar als ze iemand moeten beschermen. In plaats van rare mutanten zien wij er wel gewoon uit als wolven, maar veel groter.'

'Maar goed, de verhalen die wij dachten dat ze legendes waren, blijken waar te zijn. We zijn weerwolven.'vertelt Jake. Nu was het mijnbeurt om hem met open mond aan te staren. ' Charlotte, je wordt een beetje wit...'zegt Jake. ' Nee, goh, ik heb net gehoord dat je een of ander raar mythisch wezen bent. Mag ik?' Sarcasme...' Tuurlijk,'zegt Jake. My God, had hij nog nooit van sarcasme gehoord? Hij kijkt me verdrietig aan. Dat vat hij dus verkeerd op. ' Sorry, Jake. Zo bedoelde ikhet niet,'zeg ik en ik leg mijn hand op zijn schouder. Meteen kijkt hij me met blije hypere puppyoogjes aan. Die is makkelijk op te vrolijken. Zo makkelijk dat ik in de lach schiet. Mijn lachis blijkbaar heel erg aanstekelijk, want Jake kan zich ook niet meer inhouden. 'Jij bent vaag, weet je dat?' 'Hoeso?' vraagt Jake verbaast. 'Nou het eene moment ben je beledigt en verdrietig en dan leg ik mijn hand op je schouder en ben je weer uber blij?' 'O uhmm zo ben ik nou eenmaal, een beetje vaag' zegt Jake blozend. Oke dit begint eng te worden, jongens zijn zo raar!
'Ik had gezien dat je niet zo veel kleren meer hebt. als je wil kunnen wel even naar een kledingswinkel gaan?' zegt Jake. 'Uhmm ik zou wel willen maar ik heb geen geld meer.' Ik schaam me eigenlijk wel een beetje met mijn versleten oude kleren. 'O geeft niet ik schiet wel voor en als je wil kan je een baantje nemen en het terug betalen als je dat liever hebt.' zegt Jake overtuigt. 'Maar dat kan ik toch niet aan nemen? Ik ben nog steets maar een vreemdeling voor jullie.' 'Natuurlijk kan je dat wel aannemen en het lijkt of we je al jaren kennen iedereen geeft hier om je.' Jake kijkt me liefdevol aan terwijl hij dit zegt. Die blik en die woorden worden me te veel.Ik laat me huilen in de arme van Jake vallen, niemand heeft ooit om mij gegeven.