~010~

Als we eindelijk bij waarzeggerij aankomen, we moesten helemaal vanuit de kerkers naar de toren, is het bloedheet in het lokaal. Ik kijk rond en zie Anne al aan een tafeltje zitten, ze zwaait dat ik naast haar moet komen zitten. Ik grijns en duw George in haar richting. ‘Ga jij maar naast Anne, ik ga naast Fred zitten.’ Ik sleur Fred mee naar een tafeltje en kijk even naar Anne die me hulpeloos aankijkt als George naast haar komt zitten. Fred snapt mijn bedoelingen en lacht. ‘Je bent hier pas een dag en bent nu al aan het koppelen?’ ‘Ja. Maar ze zijn wel leuk samen.’ Ik kijk nog even naar Anne en George die nu aan het lachen zijn. Als ze ziet dat ik kijk, kijkt ze me even dankbaar aan voordat ze zich weer op George concentreert.
‘Welkom kinderen, ik ben professor Zwamdrift en ik zal jullie dit jaar begeleiden in de kunsten van de waarzeggerij.’ hoor ik opeens een dromerige stem vanaf de andere kant van het lokaal zeggen. Ik kijk naar professor Zwamdrift, een vrouw met bruine krullen en een grote bril die haar toch al grote ogen nóg groter doen lijken. ‘De kúnsten van de waarzeggerij? Wat een onzin.’ fluistert Fred. Zwamdrift kijkt hem even verstoord aan en vertelt dan verder. ‘Vandaag gaan jullie elkaars toekomst voorspellen met behulp van theebladeren. Pak allemaal een kopje.’ Ik sta op en loop naar de kast. ‘Pak er voor mij ook een.’ roept Fred. Ik pak twee kopjes en loop terug naar het tafeltje. ‘Alsjeblieft hoor, luilak.’ ‘Dankjewel.’ zegt Fred tevreden. Zwamdrift komt langs met de theebladeren en schenkt er wat water bij. ‘Drink allemaal jullie thee op en wissel dan van kopjes. Op bladzijde 145 van jullie boek kunnen jullie de betekenissen vinden van de vormen die jullie tijdens het bestuderen van elkaars toekomst zullen zien.’
‘Gezellig, een theekransje!’ zeg ik blij tegen Fred. Hij slaat overdreven zijn benen over elkaar en pakt zijn kopje, als hij een slokje van zijn thee neemt steekt hij zijn pink in de lucht. ‘Mary, meid, wat zie je er weer fántastisch uit vandaag.’ zegt hij met een bekakt stemmetje. ‘Ach, je ziet er zelf ook niet slecht uit. Heb je nog wat roddels voor me?’ antwoord ik op dezelfde toon. ‘Nou, ik heb gehoord dat Anne een oogje heeft op George.’ zegt hij en knikt in de richting van Anne en George, die vrolijk aan het praten zijn. ‘Zozo, én volgens mij is dat wederzijds.’ zeg ik als ik zie hoe George naar Anne kijkt. Zo praten we nog even vrolijk door tot de thee op is. We wisselen van kopjes. ‘Ik eerst!’ roept Fred meteen. ‘Eerst wat?’ ‘Ik doe eerst die van jou.’ Hij staart met een serieuze blik in mijn kopje. Af en toe zegt hij eens ‘Oeh..’ of ‘Dat ziet er niet best uit.’ En begint dan in het boek te bladeren. ‘Wat zie je?’ vraag ik geamuseerd. ‘Nou, dit hart…’ zegt hij en wijst naar een vormeloos blaadje dat op de bodem van mijn kopje zit vastgeplakt. ‘…betekent dat je verliefd wordt. Maar volgende week ga je dood.’ zegt hij en kijkt me triest aan. ‘Och, wat jammer.’ zucht ik. ‘Nee, Mary! Verlaat ons niet!’ roept hij dramatisch en valt op zijn knieën voor me. ‘Je bent nog zo jong.’ zegt hij en pakt mijn handen vast. Ik kijk hem aan en trek één wenkbrauw op. ‘Goed… Zal ik nu die van jou doen?’ ‘Oke!’ roept hij blij en gaat weer op zijn stoel zitten. Ik schud lachend mijn hoofd en kijk in zijn kopje. Ik zie er geen figuren in dus verzin ik maar wat. ‘Kijk!’ roep ik en wijs naar een blaadje in het kopje. ‘Deze ehm… bloem betekent dat er iets leuks gaat gebeuren volgende week.’ Hij denkt even na. ‘Het enige wat ik kan bedenken, is dat jij volgende week dood gaat…’ ‘Nou ja zeg!’ zeg ik verontwaardigt en geef hem een por.
Dan is de les afgelopen en voegen we ons weer bij George en Anne. Anne en ik gaan achter Fred en George lopen. ‘Hij is zó leuk, je bent echt geweldig.’ zegt ze terwijl ze naar George kijkt. ‘Weet ik toch?’