Hoofdstuk 7

'Goedemorgen Charlotte,'zegt Jacob uberblij. Idioot, maar ik besluit toch nog aardig te doen hij heeft me gered dus tja 'Goedemorgen Jacob hoe gaat het?' Alsof het me iets kan schelen. 'Goed,met jouw? Lekker geslapen en noem me gewoon Jake'zegt hij met een freaking grote glimlach. 'Oke Jake, ja, heerlijk, zo lekker heb ik nog nooit geslapen.' ' Mooi zo.' Waarom kan het hem zoveel schelen? 'Kom je zo ontbijten, Emily heeft weer heerlijk gekookt,'zegt Jake. 'Ik kom eraan.' Jake had gelijk het eten is weer geweldig. Na het eten zit ik met Jake buiten in het zonnetje. Volgens Jake is dat hier een wonder. Het is best wel lekker hier. De zeemaakt een kalmerend geluid en ik sluit mijn ogen om er beter van te kunnen genieten. 'Vertel,wat is er nou gebeurt?'vraagt Jake plotseling. Ik zucht. Ik had geen zin om alles op te rakelen.

'Ik werd thuis mishandeld door mijn ouders. Ik moest altijd alles doen, het huishouden,koken, voor mijnbroertje zorgen. Ik deed het nooit goed. Telkens probeerde ik het weer. Een tijdje geleden vond ik dat het genoeg moest zijn. Mijn vader had me heel hard geslagen met een glas.' Ik laat hem het litteken op mijn arm zien. 'Ik heb mijn spullen gepakt en ben met Angel weggelopen. Na een lange tijd zwerven vond ik Aquila toen ze net uit het ei kwam. Haar moeder was dood en ze was net uit haar ei gekomen. Ze is heel erg trouw aan mij. Een paar dagen terug, denk ik, vond ik hier ergens een plant die giftig bleek te zijn. Zo ben ik hier gekomen.'

Jake kijkt me met open mond aan en begint opeens heel erg te trillen. ' Wat is er aan de hand, Jake?' 'ZE HEBBEN WAT GEDAAN?!' schreeuwt hij opeens. 'Rustig, het is verleden tijd. Ik ga nooit meer terug.' 'Als ze je ooit hier zoeken dan zullen ze daar spijt van krijgen,'zegt Jake. Waarom geeft hij zoveel om mij? Hij kent me nauwelijks. 'Nu over jou. Wat ben jij?'