21

'Ik wil keekhof toe!' brulde ze.
'Nee!' zei Jenova terwijl ze gauw wegliep van de brug. Behalve dat ze het kerkhof wilde ontvluchten, wilde ze nu ook zo snel mogelijk buiten gehoorbereik van haar ouders komen. 'We gaan naar de waterval. Dat is veel leuker dan het kerkhof'.
'Ik wil spelen!' Schreeuwde Saphira.
'je mag spelen. Met mij bij de waterval.'
'Nee!Op keekhof!'
Jenova negeerde de protesten van haar tegenstribbelende zusje en bleef hardnekkig doorlopen. Ze hadden al snel het pad naar de waterval bereikt, dat in de schaduw van de lommerrijke bomen liep. Ze voelde zich nu veel beter; zo opgewekt had ze zich in geen dagen gevoeld. Na een tijdje zette ze haar zusje neer.
'Ik haat je!' brulde Saphira, en ze schopte Jenova tegen haar schenen.
Jenova snoof en liep door, in de zekerheid dat Saphira haar achterna zou komen.
'Keekhof!' Schreeuwde Saphira, 'Keekhof,keekhof,keekhof!'
Jenova hoorde het meisje zich omdraaien en teruglopen naar het drop. Ze glimlachte en liep zonder om te kijken of haar pas te vertragen door.
Enkele tellen later hoorde ze dat Saphira bleef staan. Jenova begon in gedachten te tellen. Toen ze bij zes was aangekomen, klonken er snelle voetstapjes en even later dook Saphira naast haar op.
'Keekhof,' zei Saphira ongelukkig, maar het klonk niet meer als een eis.
'Je mag volgende week weer naar het kerkhof,' zei Jenova.
En samen liepen ze verder, tussen de bomen door, de heuvel op naar waar de waterval wachtte...