13

ze vond het niet leuk dat de rivier haar scheidde van het spel, maar door toe te kijken voelde het in ieder geval alsof ze deel had aan het plezier. En heel af en toe kwam een van haar vrienden met haar spelen aan de veiligere, saaiere kant van de brug.
Maar vandaag at Jenova langzaam en bleef ze in het dorp. Ze was nog trillerig van wat er die ochtend op de brug was gebeurd en ze wilde er in ieder geval een paar dagen uit de buurt blijven.
Het was de stilste tijd van de dag, de lucht zwaar van het gesnurk. Jenova probeerde te slapen maar het lukte niet. Dus ging ze wandelen en fantaseerde ze dat de huizen enorme graftombes waren en dat zij zich op haar eigen kerkhof bevond: Een heilige plek, veel opwindender dan dat saaie oude kerkhof aan de overkant van de rivier. Ze vocht met denkbeeldige geesten, haalde naar hen uit met een stok die voor een zwaard moest doorgaan, hakte hun hoofden af, doorboorde hen, lachte terwijl ze...
'Wat ben jij aan het doen?'
Jenova hapte naar adem en liet de stok vallen.
Ze had niet verwacht dat iemkand haar zou zien spelen. Ze keek om zich heen en op de drempel van haar hut zag ze Linda zitten, die Jenova met een vreemde maar niet onvriendelijke uitdrukking op haar gezicht aankeek. Linda was een van de oudste bewonders van het dorp.