8

Toch was Jenova bang. Ze kon de geesten door de aarde heen voelen glibberen als onvoorstelbaar lange, kwaadaardige wormen, van onderaf aan de aarde krabbend, er altijd naar hunkerend om te ontsnappen... te pakken te nemen... te martelen.. te doden...Twee klauwen schraapten langs haar nek. Jenova gilde. Ze liet haar knoflookteentje vallen en draaide zich razendsnel om. Daar stond Daniel, lachend en met een gevorkte stok in zijn hand. Naast hem stonden Mitsuo en Mark. Zij lacht.