6

Een van de moeilijkheden was dat veel tombes en grafstenen begroeid waren met mos, struiken of bomen en nu schuilgingen onder de bodem van het bos, voor altijd verloren. Een andere moeilijkheid was dat er op een grafsteen een naam kon staan, maar dat het aantal urnen dat eronder lag vijftig of honderd kon zijn. En misschien wel meer. Sommige mensen zeiden dat er honderdduizend zielen hiernaartoe waren gebracht en dat de heuvel geen natuurlijke heuvel was, maar was opgetrokken uit de overblijfselen van de doden. Jenova dacht niet dat dit waar was, maar ze had er vaak nachtmerries over. Ze werd daarin achtervolgd door een leger jammerende geesten. Jenova had nog nooit de beboste, met graftombes bezaaide heuvel verkend. Ze was zelfs nog nooit de stenen brug overgegaan die de wereld van de levenden verbond met het rijk der doden. De angst hield haar altijd hier, aan de veilige, menselijke kant van het water. Het was dwaas, dat wist ze. de geesten waren boosaardig, daar was iedereen het over eens. Niemand ging de brug over wanneer de zon eenmaal onder was, en de meeste mensen zorgden dat ze minstens een uur voor het invallen van de duisternis van de begraafplaats verdwenen waren, voor het geval dat.