4

Maar vandaag zou ze het tegendeel bewijzen! In haar hart wist Jenova dat ze geen lafaard was. Vorige jaar, toen er een geit van een steile rots was gevallen op de herdersjongens huilend en bang vanaf de top hadden staan kijken, was Jenova naar beneden geklommen en had zij de geiten omhooggezeuld. Toen ze viel en haar arm openhaalde, en het bloed vloeide als wijn, had ze niet eens gehuild. Zelfs niet toen Linda een lange gebogen naald in Jenova vlees stak om de wond dicht te naaien. Er was bijna niets in de gewone wereld waar Jenova bang voor was. Maar geesten... Ellendige, losgeslagen zielen. Spookachtige wezens uit de andere wereld... dat was een heel ander verhaal. Toen Saphira de kinderen zag spelen, kraaide ze verrukt. Hoewel ze te klein was en beentjes te mollig om de oudere en snellere kinderen te pakken te krijgen, waggelde ze meteen de brug over om achter hen aan te gaan. Jenova diepte een knoflookteentje op uit de zak van haar rok en beet erin. Ze was dol op knoflook en had altijd een of twee teentjes bij zich. Kauwend staarde ze naar de brug. Het was een gewone stenen brug. Hij was lang geleden gebouwd en in de loop der jaren op verschillende plekken gerepareerd.