1

Zenuwachtig stond Jenova bij de smalle stenen brug op een teentje knoflook te kauwen. Ze was helemaal alleen en ze voelde zich zo ellendig als een krab met twee poten.
Toen ze de ochtend wakker werd, had ze tevreden tegen zichzelf gezegd; Vandaag gaat het gebeuren. Vandaag ga ik samen met de anderen naar het kerkhof en de brug over. In gedachten had het zo eenvoudig geleken. Gewoon ernaartoe lopen, de brug op en steeds een klein stapje naar voren zetten. Niet denken aan de kwade geesten aan de andere kant, die onder de met modder bespatte graftombes of achter de afgebrakkelende grafstenen op de loer lagen. Gewoon strak naar de andere oever blijven kijken en oversteken. Ze voelde zich nog steeds tevreden toen ze een paar droge broodjes at en water haalde bij de bron. Ze glimlachte terwijl ze Saphira, haar jongere zusje aankleedde en haar moeder hielp met het ontbijt. Ze lachte toen ze met Saphira naar de begraafplaats huppelde en zich voorstelde hoe verbaast de andere kinderen zoude zijn als ze haar boven op een graftombe zouden aantreffen.