OO2.

Bijtend op mijn lip kijk ik de jongen aan. Hij is het, Ryan. Mijn Ryan. Niet meer van mij maar toch. Hij is mijn ex, nou ex.. Ik heb het nooit echt met hem uitgemaakt ofzo maar ik ben gewoon weggerend. De loser die ik was. Drie weken na dat telefoontje rende ik als een loser weg van mijn leven. Mijn afschuwelijke ouderloze leven. Langzaam, heel langzaam wordt ik weggezogen uit de reality en denk dan weer aan een jaar geleden. Het begon goed maar eindigde klote.

Langzaam haal ik mijn telefoon van mijn oor en staat naar het donkere voeteneind. Onbeheersbaar en langzaam druppen de eerste tranen via mijn wangen op het laken. Ergens ver weg hoor ik Ryan mijn naam roepen en vragen wat er aan de hand is. Op een of andere manier kan ik hier niet op reageren, al wil ik dit wel. Het lukt me gewoon weg niet. De akelige rot zinnen herhalen zich als maar door mijn hoofd. Alsof mijn gedachten op replay staan.

'Uw Ouders..'  Ik hoor zacht gekuch en bijt op mijn lip. Hard blijkbaar want even later proef ik een zure ijzersmaak in mijn mond. De man aan de andere kant van de lijn haalt diep adem en kondigt het nieuws aan wat ik nooit had willen horen.Vreselijke zinnen die mijn leven in een keer drastisch op z'n kop zet. 'Helaas zijn uw ouders betrokken bij een groot misdrijf...'  schokkend haal ik adem en luister verder. 'Ze waren slachtoffer en helaas, helaas hebben ze het niet gehaald.' zegt de man emotieloos en mijn hart lijkt even stil te staan. Bam, daar was het. Het nieuws. Mijn ouders. Dood. Mors en mors dood.


Verward wordt ik wakker uit m'n gedachten als ik Justin, Ryan uitbundig hoor begroeten. Hoe the fuck kon dit?! Waarom wist ik eigenlijk niet dat Ryan, Justin's beste vriend is.. Serieus. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan. Een relatie beginnen met de beste vriend van je ex. Niet dat ik dat wist maar toch. Ik had het gewoon moeten weten. Hoe dom kan je zijn. Echt.
Langzaam laat Justin zijn vriend, mijn ex dus, los en gaat naast me staan. Al snel voel ik hoe de tedere en zachte arm van Justin om mijn heup glijd en me tegen zijn lichaam drukt. Even voel ik me thuis, tot het moment dat Ryan en ik oogcontact krijgen. Verschillende emoties vliegen over zijn gezicht. Zijn wenkbrauwen trekken samen en ik zie de pijn, verwarring, blijheid maar ook het verdriet over zijn gezicht "vliegen". Het lijkt wel alsof hij me herkent. God no. Gelukkig schud hij snel zijn hoofd en steek dan zijn hand naar me uit.
'Ryan. Ryan Butler.' stelt hij zich voor met een grote lach. De lach die me oh zo goed ken. De lach die elke wolk doet verdwijnen en elke traan doet opdrogen. Wat moet ik doen?! Me voorstellen, dat sowieso maar hoe?! Als hij mijn naam hoort herkent hij me gelijk. Het kan niet missen dat er twee Celeste Nottingham's zijn op deze wereld. Ik nem een grote hap lucht en pak dan zijn grote, gespierde, warme, tedere hand en damn bekende vast en schud hem zachtjes. 'Celeste. Celeste Nottingham.'