Chapter 28: Pain

De volgende morgen voelde ik me slecht. Afgezien van het feit dat mijn hand nu rood was en de wond overduidelijk een litteken zou worden, deed ook mijn arm ontzettend veel pijn. Ik bleef nog even liggen, maar kon het op een duur niet meer houden. Ik keek de slaapzaal rond en zag dat iedereen al vertrokken was. Dat was een meevallertje. Zo snel ik kon liep ik met mijn hand rond mijn arm naar de badkamer. Daar had ik nog wat van Sneeps medicijn liggen. De pijn was nog nooit zo heftig geweest en ik vroeg me af of het wel zou werken. Hoewel het voor mijn gevoel eeuwen duurde voor ik het middeltje had gevonden, was er nog geen minuut voorbij. Snel dronk ik het op, maar in tegenstelling tot de andere keren trok de pijn niet weg. Het leek wel alsof hij alleen maar erger was geworden. Ik had de neiging om in m'n bed te gaan liggen huilen, maar besloot dat ik opzoek moest naar Sneep en om hulp moest vragen. Met tegenzin deed ik m'n uniform aan en trok ik de mouwen van m'n bloesje tot aan m'n polsen. Ook al was het een warme dag en liep iedereen in hun korte blouse, dat zat er voor mij niet in. Ik liep zo goed ik kon naar de grote zaal en beet op mijn lip terwijl de pijn steeds erger werd. Ik bleef even voor de deur staan en luisterde naar de geluiden. Er was gelach, gepraat en geschreeuw. Heel de school zat al in de grote zaal. Een steek in mijn onderarm negerend stapte ik vol zelfvertrouwen de grote zaal in. Ik wist dat ik er slecht uitzag. Ik was geschrokken toen ik mezelf had gezien in de badkamer. M'n ogen waren rood en opgezwollen en wallen overheersten mijn gezicht. Met mijn hand op mijn linkeronderarm liep ik tussen de tafels door naar Harry, Ron en Hermelien die bezorgt mijn kant op keken. Ik keek weg van hun blik en speurde de lerarentafel af naar Sneep. Ook hij keek me bezorgt aan en toen zag hij dat ik mijn hand op m'n onderarm hield. Hij trok even een wenkbrauw op, maar bleef zitten. De rest van de leraren keek me ook aan en het viel me op dat de roze pad niet aan de tafel zat. Dat was dan weer een meevaller. Toen ik bijna bij de rest was aangekomen werd de pijn ondragelijk. Ik zakte door m'n knieën en greep mijn onderarm nog sterker vast. Behalve de pijn was er nu ook een grote aandrang om mijn stok tegen het teken aan te duwen. Ik wist dat als ik dat deed het de pijn zou verlichten, maar tegelijkertijd zou het ook mijn dood betekenen. Iedereen keek geschrokken mijn kant op, maar ik negeerde het terwijl ik het nu uitschreeuwde van de pijn. Ik voelde hoe de slang op mijn onderarm heen en weer kronkelde en de stof plakte van het zweet aan m'n arm vast. Sneep stond op en sprintte zowat mijn kant op. Ook Harry, Ron en Hermelien kwamen mijn kant uit, maar Anderling hield ze tegen. Natuurlijk wist ook zij dondersgoed wat er gebeurde. Ik schreeuwde het nog steeds uit toen Sneep bij me aankwam. Hij probeerde me op te tillen, maar elke aanraking en beweging was er één te veel. "Verzet je tegen de pijn Manitha! Je kan het. Je wilt het niet. Verzet je tegen de drang!" Nog een schreeuw verliet mijn keel. Nu was de slang op mijn onderarm niet de enige meer die kronkelde. Mijn lichaam begon te trillen en ik voelde hoe ik heen en weer werd geslingerd. Sneep zette geschrokken een stap achteruit en sommige mensen begonnen te gillen. "Wat gebeurt er!?" schreeuwde ik tussen mijn pijnkreten in, maar Sneep en de andere leraren hadden geen antwoord. Opeens vloog ik in de lucht, zomaar uit het niets. Iedereen staarde me geschrokken aan terwijl ik het nog steeds uitschreeuwde van de pijn. "Vrees mij. De heer van het duister is terug gekeerd. Sluit je bij mij aan of sterf." zei een stem vanuit mijn keel. De stem was duister en schor, met een sissende s. Nu begonnen meer mensen te gillen. Ik lette niet meer op, want ik hoorde een stem in mijn hoofd; "Sluit je bij mij aan Manitha. Samen kunnen wij geweldige dingen doen." "NOOIT!" schreeuwde ik hardop uit en iedereen keek me geschokt aan. In mijn hoofd hoorde ik een kreet van woede en ik voelde hoe mijn lichaam tegen de muur werd geslingerd. Toen was het zwart.