Help me please

Na het eten ging John nog een keer terug en nam hij mij mee. "Mogen we even bellen?" vraagt hij aan de vrouw achter de toonbank. "ja." zegt ze nors, en haalt de hoorn van de haak die ze doorgeeft aan John. "Weet u het nummer van de dichtstbijzijnde dokter?" vraagt hij. "Oh schat, verspil je tijd er niet aan. Mijn man is dokter, loop maar even mee." zegt ze. Ze loopt langs de toonbank naar een deur waar een kralen gordijn voor hangt, ze gooit de deur open. "Mike! Wees een dokter, we hebben hier een probleempje." schreeuwt ze naar iemand in de kamer. "Loop maar door liefie's." zegt ze. En dus doen we dat. We lopen door een donker klein gangetje en aan de andere kant van de gang is een donkere kamer. Een klein lichtje staat aan, op het bureau van een man. De man zet het grote licht aan en vraagt wat er is. Ik laat de deken vallen en laat mijn ontblote rug zien. De man schrikt van zijn stoel af, "Wat is dat?" vraagt hij. "Nou, een klein probleempje is het dus." zegt John. Ik kijk in de spiegel en zie donker rode strepen over mijn rug, op sommige plaatsen is het vel eraf en daar zitten nu korstjes op. Mijn rug zelf is ook rood, maar de wonden zijn roder en dikker. De man gaat er met zijn hand over, waardoor ik piep. "Ik zal niet vragen hoe dit komt, maar ik moet weten hoe lang het er al is." zegt hij. "Een paar uur, of zo." antwoordt John. De man vertelt me op de bank te gaan liggen, op mijn buik. Dus ik doe wat hij zegt en hij gooit een kast open. "Even zien hoor." zegt hij.

-Lola & Drew-
Lola zit nog op de achterbank en zeurt over hoe lang het duurt. Drew grinnikt en kruipt weer op de achterbank. "Lola.." zegt hij, "Ja?" antwoordt ze. "Lola, ik vind je eigenlijk onwijs leuk." bloost hij. Lola bloost ook en kijkt snel weg. Hij geeft haar een kus op haar wang en ze moet glimlachen. Ze geeft Drew een knuffel en blijven even liggen. "Drew, waar gaan we precies naartoe? Hoe gaan we overleven?" vraagt ze, bezorgd. "Ik weet alleen dat we naar een verlaten huisje moeten zoeken dichtbij de kust hier. Maar meer weet ik nog niet. Maak je maar geen zorgen, Lola, het komt helemaal goed." antwoordt hij geruststellend.

-Jamie & John-
De man, die Mike heet, heeft een of ander anti-ontstekingscrème op mijn rug gesmeerd en heeft er verband om gelegd. Het voelde niet fijn toen ik in mijn bh moest gaan zitten, maar liever dat dan een ontstoken rug. John en ik bedanken de man voor zijn tijd en we verlaten het kamertje. We bedanken de vrouw ook even en daarna lopen we terug naar de auto. We zien John net terug naar de voorstoel kruipen en ik grinnik. "Wat een schatjes." denk ik. John doet de deur voor me open en ik kruip in de auto. John legt de deken over ons heen en sluit de deur, waarna hij naar de bestuurdersstoel loopt en gaat zitten. "Ik kan niet voor morgenochtend bij het huisje zijn, dus ik wil dat jullie slapen. Drew wisselt wel een keer met mij, toch Drew?" vertelt hij, "Ja, zeker." antwoordt Drew. Dan geeft John gas. "Fijn om op weg te zijn, met hen, naar een veilige plek." denk ik, dan val ik in slaap.