31. Gnomes

Moeizaam opende ik mijn ogen. Ik lag half verborgen onder een paar omgeramde bomen, waar ik meestal sliep. Toen ik naar boven keek om te ontdekken dat de zon al hoog aan de hemel stond, besefte ik dat ik mens was.
Vreemd. Normaal veranderde ik voor ik ging slapen.
"Whatever." mompelde ik tegen een de verdorde struik tegenover me, terwijl ik me uitrekte en opstond. "Weer een dag om door te komen."
"Dat klinkt vrolijk." zei een stem achter me sarcastisch, zodat ik gelijk weer omviel van schrik.
"Wow, rustig." zei hij nu, terwijl hij op me af kwam.
Dave besefte ik.
Ik kwam weer overeind. "ook goedemorgen."
"Noem je dit morgen?" glimlachte hij.
"De tijd gaat hier anders."
"Oh, dat komt dat zeker door de kaboutertjes." antwoordde hij skeptisch.
"Nee, die verzamelen de elfenstof, de grote boze wolf doet de tijd." kaatste ik.
Hij lachte.
Opeens bedacht ik me dat het wel erg toevallig was als hij net kwam aanlopen toen ik wakker werd. "Hoelang bén je hier eigenlijk al?"
"Weet ik niet, ik vermaakte me wel."
"Nou, nou... Het geweldige snurkconcert." mompelde ik, te zacht om te horen.
"Dat hoorde ik."
"Nietes." zei ik, mijn stem vervloekend, omdat die oversloeg.
"Nou ja, je leek je slaap hard nodig te hebben. Gisteren leek je nogal moe."
"Kan wel."
Hij plofte neer op een van de 'omgevallen' bomen. "Ga je me nou nog vertellen over die beesten?"
Ik ging naast hem zitten. "Kan niet."
"Hoezo niet?" vroeg hij verbaasd.
"Stamgeheim." zei ik met een wenkbrauwwiebel.
"Zoals met die kouden en zo? Kom op, zeg. Dat geloof je toch niet?" zei hij, me verbouwereerd aankijkend. "En trouwens, ik ben ook een Quileute."
"Geheimer. Topgeheim."
"'Tuurlijk, 'tuurlijk."
Er ging een steek van pijn door me heen bij de herinnering aan Jake's oude stopwoordje.
"Gaan Emily en oom Jacob daar trouwens niet over?"
Ik schrok. "Wat weet jij van Emily en Jake!?"
"Wow, rustig." zei hij weer. "Niet zoveel. Jacob is mijn oom, en Emily de moeder van Drew, dat is een goede vriend van me." Hij keek me verwachtingsvol aan.
"Wat?"
"Waarom flipte je?"
"Er zijn dingen gebeurd tussen ons."
"Zoals...?"
"Ja, vraag dat maar aan de kaboutertjes." poogde ik het gesprek weer speels te krijgen.
"Je gaat het me dus niet vertellen?"
"Nope."
"Oké." Hij leunde achterover. "Maar dan blijf ik hier ot je het zegt." zei hij met een kinderachtig stemmetje.
Shit.