De liefde bloeit op

Ik hoorde stemmen op de achtergrond, mannenstemmen. Eentje klonk heel ongerust. De andere klonk wat rustiger. Ik knipperde wat met mijn ogen. Wat was er gebeurt? Het was allemaal wazig. Ik ging rechtop zitten. De stemmen hielden op. Ik keek een beetje suf rond. Ik lag in mijn bed. Eén van de mannen kwam op mij af. Toen hij mijn hand aanraakte keek ik hem recht in de ogen aan. Het waren twee hele droevige ogen. De mooiste die ik heb gezien. Die ogen waren van Alexander. Hij sloeg opeens zijn armen om me heen. Ik was verbijsterd. Hij zei: ‘Godzijdank, je leeft nog. Ik was bang dat je dood was. Ik was zo ongerust en het is mijn schuld dat je gewond bent.’ Ik voelde dat hij huilde. De stoere Alexander die huilde. Ik herinnerde me wat er was gebeurd. Die gekke Dennis had mij en Alexander keihard met de pook geslagen. Die pook zal vandaag nog de deur uit gaan. Hoe was het met Alexander’s achterhoofd? Ik maakte me los uit zijn armen en zei: ‘Je hoeft je om mij geen zorgen te maken. Ik zal niet zo snel opgeven.’ Ik aaide hem over zijn haar. Hij keek nu een stuk blijer. Daar was ik blij om. Hij stond op en veegde zijn gezicht af. ‘Ik ga even een glaasje water voor je halen.’ Hij liep weg. Ik keek hem na. De man die nog in de kamer stond keek me aan. ‘Wat een stelletje zijn jullie, zeg.’ bromde hij. Ik kreeg een rode kop. Dit was gênant. Hij glimlachte. Alexander kwam terug met een glas water en gaf het aan. Ik dronk het op. Ik keek hem aan. Ik bracht mijn hand naar zijn achterhoofd. Ik voelde een bloedkorst en opgedroogd bloed. Zijn gezicht verstrakte. Ik keek hem grimmig aan. ‘Leuk bedacht, maar daar trap ik niet in. Je kunt je pijn niet voor mij verbergen.’ Ik stond snel op en zei tegen Alexander dat hij op de stoel moest zitten. Ik liep naar de keuken en pakte een schone doek en een bak water. Toen ik weer boven kwam zat hij op stoel. Ik ging achter hem staan en maakte de doek nat. ‘Dit gaat een beetje pijn doen.’ waarschuwde ik hem. Hij knikte. Voorzichtig ging ik zijn wond schoonmaken. Nadat pakte ik het verband en bond het om zijn hoofd. Hij bedankte me. Alexander wende zich tot de man die in de kamer stond. ‘Yu, bedankt voor het komen helpen om die gekken hier weg te krijgen. Zonder jou was het niet gelukt.’ ‘Geen dank. Daar heb je vrienden voor. Je meisje is mooi. Ik zou er goed op letten.’ Ik keek naar Alexander. Hij werd rood. Je meisje? Was ik zijn meisje? ‘Je bent natuurlijk niet mijn meisje… natuurlijk niet… je bent alleen een soort vriendin… een hele goede, dierbare…’ Het kwam er stottert eruit. Ik voelde dat mijn hart sneller ging kloppen. Dus hij was ook verliefd? Dat kon ik maar op één manier uitvogelen. Mijn vader had me dat geleerd. Hij zei altijd dat je de persoon van wie je hield moest zoenen en dan opletten hoe hij of zij je terug zoenden. Als hij vurig zou terug zoenen wist ik dat hij van mij hield en als hij me terug duwde wat ik dat hij voor de rest van zijn leven een hekel aan me zou hebben. Mijn vader had dit toegepast bij mijn moeder. Zou ik het proberen? Het was een vreemde manier, maar ja dan weet je het wel en wat had ik te verliezen. Hij leek iets voor mij te voelen. Ik zuchtte en dacht na of ik het erop zou wagen. Alexander keek heel ongemakkelijk. Opeens hief ik mijn hoofd op en glimlachte. Ik had het besloten. Alexander keek verwonderd. Ik liep naar Alexander toe en boog mijn hoofd naar de zijnen. ‘Maar ik wil wel jou meisje zijn, als het mag?’ Ik boog toen helemaal naar voren en kuste hem. De tijd stond stil. Er was geen enkel geluid. Alexander schrok eerst en kuste dan terug. Vurig! Ik had wel eens een vriendje gehad en met ze gezoend, maar geen enkele zoen haalde het met deze. Hij sloeg zijn armen om me heen. Dit was het paradijs!