Part seventeen: Are they fighting!?

Het bleef voor een lange tijd stil in mijn o zo gezellige ziekenhuiskamer. Godzijdank had Carlisle de hartmonitor uitgezet, anders was ik nu serieus gek geworden. Na een poosje begon ik me te ergeren aan het feit dat ik nog steeds niet snapte waarom Carlisle nou was weggegaan en het verbaasde me dat er nog niemand naar hem was komen vragen. Misschien zat zijn dienst er allang op maar bleef hij hier om op mij te letten. Al kon ik me dat ook weer niet voorstellen. Hoe dan ook, ik werd wakker uit mijn gedachten door de volgende vampier in mijn raam, die er gelukkig niet uit sprong, maar nonchalant naar binnen kwam. Ik staarde verbaasd naar Edwards plotselinge verschijning terwijl hij deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was om zo naar binnen te komen.
"Nooit van kloppen gehoord?" mompelde ik met een lichte grijns op mijn gezicht. Hoewel ik niet echt zat te wachten op een bezoekje van Edward, was het altijd beter dan alleen zijn.
"Sorry, ik wou het glas niet breken" mompelde Edward verontschuldigend terwijl hij met een verwarde blik aan zijn achterhoofd zat. Ik lachte binnensmonds.
"Oké, dan is het goed" Ik keek hem even aan, waarna ik mijn blik afwendde en verveeld aan een paar draadjes begon te prutsen, die mijn lichaam in gingen. "Weet je ook waar Carlisle is? Hij ging ineens weg, ook door het raam" Edward schuifelde ongemakkelijk heen en weer, alsof hij een enorme last op zijn schouders had en die nu aan mij moest gaan vertellen.
"Nou, eeh, kijk" begon hij moeilijk na een moment van stilte. "Eerst kwam Jasper binnen, zei dat ie zich ging omkleden. Niet veel later kwam Carlisle binnen en vroeg waar Jasper was, dus Alice zei dat ie naar boven was om zich om te kleden, vervolgens stormde Carlisle letterlijk de trap op en hoorde ik hem tegen Jasper schreeuwen. Hij was behoorlijk boos volgens mij. Daarna ben ik maar weggegaan en toen was ik hier" Edward leek net zo verbaasd door het verhaal als mij. Waarom was Carlisle in godsnaam boos? Edward haalde zijn schouders op. "Het enige wat ik kon opmaken uit zijn gedachten was dat hij Jasper een lesje zou leren" Ik zuchtte geërgerd. Ik was heel even vergeten dat Edward altijd in mijn gedachten zat te neuzen, wachtend op een interessant nieuwtje dat hij aan de rest kon vertellen.
"Edward?" begon ik onschuldig. "Zou je je gedachten even uit die van mij willen halen, ik heb graag wat privacy" vervolgde ik nadat Edward zijn gezicht had opgetild en me vragend had aangekeken.
"O ja, sorry, slechte gewoonte" zei Edward met een gezicht alsof hij zojuist was betrapt op spieken. Eigenlijk was hij dat ook, hij zat immers in míjn gedachten en daar was ik niet al te blij mee. "Alice komt zo ook nog, ze wilde de ruzie even afwachten. Op de ene of andere manier leek ze zich schuldig te voelen" Edward fronste zijn wenkbrauwen, wat een grappig gezicht veroorzaakte, en dacht even voor zichzelf na. "Ach, het zal wel niks bijzonders zijn"
"Ik weet het niet" mompelde ik zacht, meer tegen mezelf dan tegen Edward. Ik had vooraf kunnen weten dat Edward weer in mijn gedachten zat te vissen en dat hij me dus ook hoorde denken.
"Geen zorgen, Jasper zal echt niet iets verkeerds hebben gedaan" zei Edward op een geruststellende toon. Even was ik gerustgesteld, maar dat veranderde toen ik doorhad dat hij weer in mijn gedachten zat.
"Houd je gedachten thuis!" riep ik geïrriteerd. Edward grinnikte voorzichtig, maar mij hield hij niet voor de gek. Ons 'gesprek' werd geëindigd toen weer een vampier in het raam stond, dit keer was het Carlisle.