Chapter 11

Vandaag was ik volgroeid. Ik had me gisteren nog eens laten controleren en ik was niet meer gegroeid. Eindelijk. Ik was van al die controles vanaf.
Ik hoopte wel dat Alice haar plannen voor een feestje was vergeten, maar dat was natuurlijk onmogelijk. Dus ik bereide me voor op een groot feest met alles erop en eraan.
Ik wou vandaag eerst nog wat plezier maken met de wolven, voordat ik een hele nacht felicitaties mocht aanhoren. Dus ik ging naar ze toe met mijn bikini al onder mijn kleren aan. Want ik wou toch echt wel gaan zwemmen.
Ik liep het bos in, in de hoop dat iedereen bij Sam thuis was. En ik had geluk. Ze hadden me al gehoord en stonden buiten te wachten.
‘He, jongens! Willen jullie gaan zwemmen?’
‘Moet dat echt? Ik ben gisteren ook al geweest..’ hoorde ik Seth klagen.
Het werd dan maar tijd om mijn overtuigingsgave boven te halen.
Ik keek hem diep in de ogen.
‘Maar weet je, het is goed weer. Ik ga mee!’ riep hij meteen daarna.
Handig, zo’n gave.
In ene mum van tijd stond iedereen klaar met z’n zwemshort aan.
We liepen om het snelste naar het strand.
Ik nestelde me op mijn handdoek om nog eventjes te genieten van de zon.
Het gejoel van de jongens was wel grappig om aan te horen. Maar op een gegeven moment stierf het weg.
‘Ze zullen in het water zijn..’ dacht ik bij mezelf.
Maar dat was dus niet waar.
‘Aaaaah!’ gilde ik.
Ik voelde een hele plens water in mijn gezicht. Maar er volgde nog meer. Ik was helemaal nat. Dit zou ik ze betaald zetten. Mij zomaar nat maken.
Ik liep naar hen toe, nam Quil bij zijn arm en duwde hem het water in. Na Quil volgde de rest. Embry als laatste. Maar hij hield me mee vast zodat als ik hem duwde, ik mee in het water viel.
Ik ging helemaal kopje onder.
Hij trok me aan mijn middel weer omhoog en drukte me tegen zich aan.
Mijn blik versmolt zich met de zijne.
Hij aaide met zijn hand over mijn wang.
‘He, tortelduifjes! Gaat het nog wat?!’
We draaiden ons om en zagen nog net op tijd een grote hoeveelheid water en jongens op ons afkomen. We zwommen naar de kant om de bende te ontwijken.

Nadat we al lachend op het strand zaten, vonden ze ons blijkbaar niet meer zo interessant en lieten ze ons gerust.
Ik ging weer op mijn handdoek liggen. Maar Embry gebaarde dat ik plaats moest maken voor hem. Hij ging zitten al steunend op zijn onderarmen. Ik nestelde me tussen zijn benen, op zijn gepierde borst.

Na een tijdje begon het wat te schemeren en herinnerde ik me dat ik werd verwacht op ‘mijn’ feestje.
‘Ow, het feestje..’
‘Laten we maar snel gaan.’ zei Embry.
We riepen de jongens en liepen zo snel als we konden terug voordat Alice ons zou vermoorden omdat we twee minuten te laat waren.
De jongens draaide af richting het reservaat en Embry ging met mij mee.

Embry had zich al helemaal klaar gemaakt en stond te wachten op mij.
Ik was nog bezig met mijn haar.
‘Schat, wil jij eventjes in mijn kledingkast opzoek gaan naar een mooi jurkje?’
‘Tuurlijk. Mag ik kiezen?’
‘Ja, maar ni té he.’

Na vijf minuten was Embry al terug en had ik mijn haar gedaan.
Ik keek naar het kleedje dat hij had uitgezocht.
Bleek dat het toevallig het kleedje was dat ik van Esmé had gekregen. Ze had dus gelijk: Embry zou het mooi vinden.
En met het mooiste ooit aan mijn zijde –Embry- liep ik naar buiten.
Op naar mijn feestje