Pain

Ik zit niet meer vast aan de ketting, maar lig nu op de grond. Geoffrey heeft het zwijgen in me geslagen. Mijn rug brandt en ik lig op de koude vloer. Tranen zijn gestopt met vloeien maar ik voel mijn gezicht nog nat zijn. "help." wil ik zeggen, maar mijn lichaam doet niets. Geoffrey knielt naast me neer en strijkt mijn haar uit mijn gezicht. Hij kijkt me aan en op zijn gezicht staat een uitdrukking die aangeeft dat hij aan het denken is. Hij loopt de kamer weer uit en ik realiseer me dat ik de vorige Geoffrey meer mocht. Een laatste traan verlaat mijn ogen.

-John, Lola, Drew-
Ze slepen de mannen naar de tafels en binden ze vast met stukken stof die ze uit hun kleren scheuren. Snel lopen ze de kamer rond. "Welke gang moeten we hebben?" vraagt Drew. "Oh," zegt Lola, "ehm, die daar!" wijst ze aan. Ze sluit haar ogen en loopt de weg die ze eerder had gelopen vandaag, toen ze werden gevangen. Ze stoot een paar keer tegen de muren, maar kan het goed vinden. "LOLA!" schreeuwt Drew, en hij trekt haar terug. Ze valt in zijn armen en kijkt verschrikt op. Daar, voor hun, staat Geoffrey. "Wat doen jullie hier?" zegt hij, langzaam en streng.

-Jamie-
Ik hoorde Drew daarnet Lola's naam roepen en vreugde vervult me. "ze zijn gekomen, voor mij!" denk ik. Ik hoor Geoffrey tegen ze praten, maar ik kan het niet verstaan. Even later hoor ik knallen en ik hoor Geoffrey vloeken. Ik hoor dat Lola gilletjes laat ontsnappen. "Wat gebeurt daar toch?" denk ik bezorgd. Plots hoor ik een zware bonk en vermoed dat het een lichaam is, dat op de grond valt. Ik hoor een aantal trappen tegen de deur en, gelukkig, opent John de deur. "Jamie!" schreeuwt hij, en ik zie dat hij tranen de vrije loop laat gaan. Hij neemt me in zijn arm en houdt me stevig vast. "Jamie, oh god." snikt hij. Ik moet nu ook huilen, omdat ik nu pas besef hoeveel hij om me geeft. Hij tilt me op en neemt me mee naar de gang, waar Lola en Drew nog staan. Lola slaakt een gilletje en komt naar me toe. "Oh Jamie, Jamie, wat is er gebeurt? Jamie." zegt ze, huilend. Drew bekijkt me en ziet waarschijnlijk dat ik het niet fijn vind dat Lola zo dicht op me zit en dat ze zo huilt. "Het komt goed, Jamie." hoor ik John zeggen. Drew legt zijn hand op Lola's schouder en ze sluit zich in zijn armen. "Drew.." snikt ze. "John." zeg ik, schor en zacht. "Wat? Wat is er?" vraagt hij, en ik voel zijn tranen op mijn wang vallen. "Ik.. Ik zou graag naar huis willen.." begin ik, en ik zie hem knikken, ".. met jullie.." vervolg ik. "Geen zorgen, Jamie. Ik zal ervoor zorgen dat je weer naar huis kan." antwoord hij, maar ik hoor in zijn stem dat hij me liever niet thuis brengt. Hij zou me missen. Hij loopt snel terug naar de trap bij het luik. "shit." hoor ik hem fluisteren. Hij neemt me op mijn rug en zegt dat ik moet vasthouden als dat lukt. Ik zwaai mijn armen over zij schouders en grijp mijn polsen. John zet net zijn voet op de eerste tree, als Drew zegt dat hij moet wachten. Drew trekt zijn riem uit en bind hem om mijn en John's middel. "Niet vallen." zegt hij. John begint langzaam omhoog te klimmen en Drew volgt. Hij houdt één arm omhoog, tegen mijn dèrriere, zodat ik niet naar beneden schuif. Boven aangekomen rent John naar mijn kamer en pakt mijn dekens, hij gooit ze over me heen en legt me op bed. "Even wachten, Jamie." zegt hij,"Nu is die klootzak te ver gegaan."