1,2

‘Oh fijn. Gin weer.’ Mopperde iemand in een andere kamer. ‘Ook hallo, aller liefste Hidan!’ zong ik. Een deur vloog open, en Hidan stormde op me af. ‘Je word bedankt Gin! Vanavond ruilen we wel van bed!’ Ik keek hem boos aan. ‘Maar het was maar een grapje.’ Piepte ik zielig. Hidan keek me woedend aan. ‘Veel plezier vanavond in het bed vol met 2e hands armen!’ schreeuwde Hidan in mijn gezicht. ‘Niet meer!’ hoorde ik vanuit Hidan’s kamer. Zetsu stak zijn hoofd door de deur opening. Uit zijn mond hing een arm. Hij grijnsde. Ik gaf een knipoog terug. ‘Smakelijk Zetsu!’ ‘Dankje Taji Gin chan!’ Tobi liep langs mij en Hidan, en ging de woonkamer binnen. Ik keek Hidan aan. Hij keek mij aan. Toen liep ik langs hem, achter Tobi de woonkamer in. De enigen die daar zaten waren Kakuzu; die achter de tv zat te kloten met balletje, en Sasori die bezig was met het hoofd van één van zijn nieuwe poppen. ‘hee wijfies!’ mompelde ik. Sasori antwoordde niet, hij was te geconcentreerd bezig. Kakuzu gooide het balletje met hoge snelheid richting mijn gezicht. Ik ving hem. Vervolgens ging hij verder met een kussen, die ik ontweek. Toen werd hij het zat, en greep de stoel. ‘Als die kapot gaat, kan je een nieuwe betalen Kakuzu!’ zei ik bestraffend. Gelijk verstijfde hij, en keek geschokt. Daarna keek hij woedend, en zette de stoel terug. Ik grijnsde. ‘Ik krijg je nog wel Gin!’ wat bevestigd werd met een vloekende en tierende Hidan die waarschijnlijk z’n kast had geopend. Ik kon niet alle armen in zijn bed kwijt, dus ik had de rest in zijn bed verstopt. Tobi zuchtte. ‘Jij bent nog irritanter dan Tobi!’ siste Kakuzu. Ik maakte een juichend geluidje. ‘het is gelukt! Ik krijg nu 100 euro van Deidara!’ Tobi juichte met me mee. ‘Go Gin!’ riep hij. ‘Go me!’ riep ik. Na dat wel elkaar een high five hadden gegeven, mopperde Kakuzu; ‘Ik moet echt met Pain overleggen om jullie uit de basis te zetten.’ Ik glimlachte gemeen naar hem, en huppelde toen achter Tobi aan naar buiten. Toen we buiten waren, zag ik gelijk dat Deidara al lekker bezig was met Itachi. Ik zag allerlei ontploffingen in de verte, en de grond voor me was volledig verwoest. Ik had vreselijk zin om ook dingen te verwoesten. Ik begon te rennen richting de plek waar de ontploffingen vandaan kwamen. Tobi sprong dit keer op mijn rug. ‘To…!’ begon ik. ‘Training!’ verklaarde hij. Ik rolde met mijn ogen. Ik probeerde nog een tandje sneller te rennen, en Tobi moedigde me aan met dat ik koekjes kreeg als het me lukte om binnen een paar minuten daar te komen. Dat was een prima reden, vond ik, om nog extra mijn best te doen.

‘au, Gin chan. Laat los. Je hebt me.’ Bromde Itachi terwijl hij me van zich af probeerde te schudden. Ik grinnikte. ‘Itachi, aansteller. Je kan makkelijk van mij winnen.’ ‘moest ik mijn best doen dan?’ zei hij sarcastisch. ‘dat is wel handig, als ik wil trainen!’ ‘ohhh..’ mompelde hij. Vervolgens schoot hij de lucht in, en deed een aantal vreemde dingen waarmee hij me gemakkelijk van zijn rug af kreeg. Dit was gelijk stukken moeilijker. ‘wacht.’ Riep ik. Itachi stond met een grote grijns stil, en wachtte af. ‘Als we nou eens teams vormen. Tobi en ik, tegen jou.’ Deidara kwam op me af lopen. ‘Gin! Dat word Itachi’s dood!’ schreeuwde hij sarcastisch terwijl hij me bij m’n schouders door elkaar schudde. ‘Weet ik.’ Schreeuwde ik terug. ‘Oké, we maken teams!’ schreeuwde Deidara in mijn gezicht. ‘Au, Deidara, ik sta voor je.’ Mompelde ik. Deidara negeerde me en schreeuwde expres verder. ‘Ik doe mee met Itachi!’ Ik rolde met mijn ogen. Ik haalde een kunai tevoorschijn, en hield hem tegen zijn nek. ‘Best, maar hou dan wel op met schreeuwen, en met mij in elkaar te schudden.’ Deidara grijnsde. ‘Oké, we beginnen!’ Zei Itachi, en sprong met Deidara naar achteren. Ik grijnsde. ‘Tobi?’ vroeg ik, want ik had hem tijdens mijn “gesprek” met Deidara niet gezien. Hij stond plots naast me. ‘Ja, Koekiemonster?’ zei hij. ‘Oh, ik wilde weten waar je was.’ ‘aha.’ Ik haalde ergens een rol vandaan, en tekende razendsnel een paar wezens. Ze sprongen eruit, en renden op Deidara en Itachi af. Helaas waren ze allemaal weggehaald door Deidara’s bommetjes. Voordat iemand een volgende beweging kon maken, stond plots iemand tussen ons in. ‘Konan?’ vroeg ik verbaast. Wat deed zíj nou hier. ‘Hoe kúnnen jullie?’ vroeg ze boos. Deidara keek vragend. ‘Wat is er?’ Konan keek alle mannen bestraffend aan. ‘Nu al zo’n groot gevecht. Hier is ze nog lang niet klaar voor.’ Iedereen zuchtte geïrriteerd. ‘Konan, ze vermoorden me heus niet hoor.’ Ze keek me aan. Itachi was het met me eens. ‘Inderdaad’ Boos draaide Konan zich om, zodat ze Itachi boos kon aankijken. ‘We laten haar tóch winnen!’ Woedend keek ik hem aan, maar hij gaf mij een onzichtbare knipoog. Ik begreep hem. ‘Konan chan?’ vroeg Tobi na een aantal woedende blikken van Konan. ‘Zijn de chocolade koekjes al klaar?’ vroeg hij springend. Ik had ook zin in koekjes, dus ik sprong met hem mee. Itachi grinnikte, Deidara sloeg vermoeid zijn hand in zijn eigen gezicht en Konan keek ons niet begrijpend aan. ‘Moest ik die maken dan?’ vroeg ze verbaast. Plots begon Tobi met zijn zware donkere stem te praten. ‘Konan, jij dove… Hoe kún je?!’ Konan leek even te schrikken. Ik deed mijn uiterste best om niet in de lach te schieten. Konan zuchtte. ‘Ga ze zelf maar halen, Tobi.’ Mompelde ze. ‘maar’ begon hij met een hele zielige stem. ‘Maar ik val te veel op in de supermarkt.’ Tobi klonk echt vreselijk zielig, en tegelijkertijd ook erg lachwekkend. ‘en bovendien,’ zei Itachi om er nog een schepje boven op te doen. ‘… hebben we geen auto.’ Het klonk meer als een hint dan een reden, maar dat maakte niet uit. Konan vond het niet leuk. Ze vloekte binnen monds, waar ik uit begreep dat ze de mannen helemaal zat was. ‘Dan koop je er toch een!’ snauwde ze tegen Itachi, waarna ze verdween in een aantal witte wolkjes. Itachi’s grijns was enorm. Deidara leek elk moment huilend in te kunnen storten, en ook Tobi leek iets heel erg leuk te vinden. Hij richtte zich op mij, en klonk plots vreselijk serieus. ‘Gin chan?’ ‘ja?’ ‘Onder het kopje trainen, staat daar ook het “overleven” bij?’ Ik keek hem vragend aan. ‘eh, ik denk het wel ja.’ Tobi sprong blij omhoog. ‘jeej! We gaan een auto voor Itachi kopen!’ riep hij blij. Itachi begon blij te zingen en te lachen terwijl hij een vreemd dansje deed. Deidara deed precies wat ik verwacht had. Hij zakte door zijn benen, en viel bijna huilend op de grond. ‘Waarom?’ snikte hij. ‘Ik ben nog zo jong. Waarom is het leven toch zó oneerlijk.’ Ik werd een beetje bang toen ook Tobi met Itachi’s dansje mee deed. Ik deed een paar stappen achteruit, en knalde tegen een hard koud persoon aan. Ik draaide me verschrikt om, en staarde in de pretoogjes van de blauwe Kisame...