22

Op dit moment walgde ik van mezelf, ik kon mezelf wel uitspugen. Waarom kan ik het nooit bij 1 relatie houden? Waarom moest ik altijd een kick krijgen als ik vreemd ging? En waarom kwetste ik al die meisjes stuk voor stuk? Waarom was het leven zo verdomd moeilijk?
Ondertussen van Armanda nog steeds aan het lullen, maar om eerlijk te zijn had ik geen flauw idee waar ze het over had. Alle gekwetste gezichten van net stonden allemaal, stuk voor stuk, op mijn netvlies gebrand. Die van Justlyn, die van Chatalina, die van Dzenisa, ik had ze allemaal pijn gedaan, stuk voor stuk, wat was ik voor een iemand? Vroeg ik mezelf voor het eerst af. Ik zuchtte, maar 1 gezicht sprong erboven uit, haar gezicht stond niet gekwetst, logisch ik kende haar nog maar net, maar de prachtige twinkeling in haar ogen was weg, haar blosjes van net waren weg geweest, en ze had me alleen onverschillig aangestaard, ze walgde van me. Ik kon het zien. Isabella, ze walgde nu al van me, en ze had groot gelijk.
Ik stuurde mijn sportwagen de snelweg op en voorde de snelheid op naar dik boven de 140. Ik was alweer in gedachten verzonken, toen ik plots Armanda's warme hand op mijn been voelde, haar lippen raakte mijn oorlel aan. "Hey, waar zit je met je gedachten..?" Zei ze met een mierzoete stem. Ze beet even op mijn oorlel, meestal maakte ze me hierdoor gek, maar dit keer ergerde ik me aan haar. Ruw duwde ik haar terug op haar stoel. "Zo kan ik niet rijden.." mopperde ik. Ik hoorde haar verontwaardig snuiven, maar ik deed er niks op uit, ik moest hiermee stoppen. Ik moest stoppen met 'vreemd' gaan, ze stuk voor stuk kwetsen en daarna gewoon domweg verder leven. Niet wetend wat voor een schade ik achterliet. Voor de eerste keer in mijn leven had ik een doel. En dit doel had niet alleen maar met mij te maken, ook met de meisjes die ik hierna, na Armanda, nog zou 'gebruiken'. Hier, nu, op dit moment had ik het lot aangepast, veranderd hoe je het ook wou noemen. Voor mijn eigen bestwil, en voor 'hun' eigen bestwil.
Toen ik voor mijn huis stopte keek ik Armanda van opzij aan, ze sloeg een zenuwachtige giechel en klom binnen no-time bij me op schoot. In een fractie van een seconden had ze haar lippen op de mijne gedrukt, wat me al een tijdje geen vlinder meer liet voelen, en tikte ze ongeduldig met haar tong tegen mijn lippen, in de hoop dat haar tong mijne zou vinden. Maar ik perste mijn lippen stijf, toen ik erachter kwam waar ze op uit was. Ruw duwde ik haar van me af en haalde diep adem, keek recht in Armanda's verbaasde groene ogen. "Ik wil het niet meer Armanda, ik voel niks voor je..." fluisterde ik zacht. Ze staarde me onbegrijpelijk aan, terwijl tranen in haar ogen opwelden en hun weg naar buiten vonden en over haar wang drupte om vervolgens op haar broek te vallen, ik deed geen moeite om ze weg te halen, zoals ik altijd had gedaan. "Ho-o-o-e-e b-bedoel j-je?" Stamelde ze verward, waarschijnlijk drong het nog niet tot har door dat ze net als alle andere meisjes was geworden, een van mijn exen, een van de meisjes die ik puur had gebruikt voor de 'fun' de lol, het genot. "Ik heb nooit van je gehouden, sorry he-" voordat ik het wist schoot er een felle pijn door mijn wang, haar hand stond nog geheven en de grote krokodillen tranen baanden zich een weg over haar wang, meer dan net. De plek waar ze me had geraakt, brandde. Het deed zeer, maar ik wist dat ik pas de helft van de pijn voelde dan, dan wat zij op dit moment voelde, een gebroken hart. "Eikel, Eikel.." fluisterde ze zacht en ze gooide ruw het portier los, die topt mijn grote spijt een muurtje raakte. Woedend liep ze weg, hopeloos liet ik mijn vingertoppen over mijn brandende wang gaan. Ze had me gemeen geraakt, hoe dan ook een schrale troost voor har, ze was de eerste die me echt pijnlijk had geraakt met haar hand. Gefeliciteerd Armanda, maar niet heus..
Ik had alweer iemand gekwetst, maar ik wist dat dit de laatste keer was, ik ging mijn leven beteren, een stuk...