011~

Nia Fabregas

Ik keek de vreemde jongen na. Hij zag er best goed uit, dat moet ik toegeven. Alleen ik heb geen idee wie dat kan zijn. “Wie was dat nou?” vroeg ik met een schorre stem. “Dat komt later wel.” Zei Rose, althans ik denk dat het Rose is. “Cesc, heb je een nieuwe vriendin of is dat Rose?” vroeg ik verbaasd. “Ik ben nog steeds samen met Rose, dus ja. Dat is Rose.” Zei Cesc met een glimlach. “Je bent verandert. Je ziet er zoveel ouder uit, en je bent echt prachtig.” Zei ik verbaasd. Op dat moment kwam de dokter binnenlopen. “Wat is er aan de hand? Waarom had je op het knopje gedrukt?” Zei de dokter haastig. “Nia is wakker.” Zei Cesc en hij wees naar mij. De dokter keek me geschrokken aan. “Heeft ze al iets gezegd?” fluisterde hij tegen Cesc en Rose. “Dat kan je net zo goed aan Nia vragen.” Zei Cesc en hij knikte naar mij. “Kan je praten?” vroeg de dokter verbaasd. “Ja hoezo niet?” vroeg ik verbaasd. “Ja nou, ja. Ik had niet verwacht dat je zo uit je coma zou komen.” Zei de dokter en hij keek me aan. “Hoe voel je je?” vroeg hij daarna. “Ja goed hoor, ik wil eigenlijk weten wanneer ik naar huis mag.” Zei ik met een flauwe glimlach. “Dat moeten we nog maar even bekijken, ik wil eerst een aantal testen doen vanmiddag.” Zei de dokter. “Mogen we nu nog bij Nia blijven dan?” vroeg Rose. “Natuurlijk, maar pas op met wat je zegt. Ik wil vanmiddag een geheugentest doen, en dat heeft niet echt veel nut als jullie nu alles gaan voorkauwen.” Zei de dokter en hij liep de kamer uit. “Ik mag die man nu al niet.” Mompelde ik. “Ja daar waren we al achter.” Zei Cesc lachend. “Ik houd van jullie.” Zei ik en ik voelde een paar tranen opwellen. “Wij ook van jou Nia, wij ook van jou.” Zei Cesc en hij drukte een kus op mijn voorhoofd. “Ik denk dat wij maar gaan, dan kan de dokter de testen uitvoeren. We zijn er vanavond weer, oke?” zei Cesc met een glimlach. “Is goed. Maar dan wil ik nog wel een kus.” Zei ik met een glimlach. Cesc keek me met een grijns aan en drukte een kus op mijn wang en daarna een kleintje op mijn lippen, zoals we vroeger altijd deden. Rose en Cesc zwaaiden nog even en liepen daarna de kamer uit. Nu ben ik toch wel heel benieuwd naar wie die Nicklas is…

Nicklas Bendtner

Ze herkende me niet, ze herkende me echt niet. Ik dacht dat Nia en ik een speciale band met elkaar hadden, dat er een connectie tussen ons was. Ik dacht heel even dat we iets speciaals hadden. Maar zoals gewoonlijk zat ik er weer naast. Ik voelde langzaam een traan over mijn wangen stromen. Waarom overkomt mij dit nou weer? Waarom? Eerst reageerde ze zo mooi op mijn stem, het leek verdomme alsof ze alleen naar mij luisterde. En nu, nu weet ze niet wie ik ben. Ze herkent mijn stem niet eens. Ik voelde steeds meer tranen over mijn wangen stromen. Iedereen zal me nu wel voor gek verklaren, want ja hoe kan je van iemand gaan houden die je niet kent? Iemand die je nog nooit gesproken hebt, iemand die je niet eens herinnert? Ik veegde de tranen weg. Ik moet Nia vergeten, ik moet mijn gevoel voor haar wegstoppen. Ik zal nooit meer op bezoek komen, ik zal doen alsof deze dagen nooit plaats hebben gevonden. Ik zal doen alsof Cesc gewoon een vriend is en niet de broer van. Ik zal nooit meer van iemand gaan houden, want ik weet zeker dat het me niet gaat lukken om Nia te vergeten. Ik voelde de tranen weer over mijn wangen stromen. Waarom ben ik zo’n slappeling? Waarom huil ik hierom? Ik hoor niet te huilen om iemand die ik nog nooit gesproken heb. Ik hoor niet van iemand te houden die ik niet ken. En toch doe ik het, en ik zal het altijd blijven doen aangezien ik een enorme mislukkeling ben.