Chapter 12. Hello music

Ravens pov:

Weer geschreeuw bij de buren. Ik was het ondertussen gewend. 'Je kent me niet!' schreeuwde Ruby. Ik hoorde hoe ze de deur dichtsloeg en al snel verscheen haar hoofd boven de schutting. 'Yo,' zei ze droog. Ze smeet haar tas over de schutting waarna ze er zelf overheen sprong. 'Kom, ik ga je muziek laten luisteren,' zei ze. Ze trok me mee naar binnen en deed een cd uit haar tas in de stereo-installatie. 'Ooh na na, what's my name. Ooh na na, what's my name,' klonk er door de boxen. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. 'Weet ze haar eigen naam niet?' 'Mm, ik vind dit ook niet zo'n geweldig nummer, hoor,' antwoordde Ruby. Ze drukte op een knopje en er klonk een ander nummer. 'Do you ever feel like a plastic bag, drifting throught the wind, wanting to start again.' Ruby sprong op en begon enthousiast mee te zingen. Na het refrein gehoord te hebben, zong ik vrolijk mee. 'Baby you're a firework! Come on let your colours burst! Make 'em go "oh, oh, oh!" You're gonna leave 'em fallin' down-own-own!' schreeuwden we. Ruby verzon een paar vreemde dansjes, waardoor we in de lach schoten. Na het nummer ploften we op de bank. 'Oké, je muziekkennis is bijna compleet. Eigenlijk niet, maar ik heb geen zin om meer nummers te luisteren. Je moet alleen nog weten wie de beroemde Justin Bieber is.' Opnieuw sprak ze Justin Bieber uit alsof hij het lelijkste wezen op aarde was. Ze greep een cd van de tafel. 'Zijn nieuwste album,' zei ze onheilspellend. Ze drukte de cd in de cd-speler. Zachte gitaarmuziek vulde de kamer. Een jongensstem zette in. 'I never thought that it be easy, cause we both so distance now. And the walls are closing in on us and we're wondering how. No one has a solid answer but just walking in the dark. And you can see the look on my face, it just tells me apart.' Tranen vulden mijn ogen en stroomden als watervallen naar beneden. Het voelde alsof er een leeg gat in mijn borst zat. Geschrokken zette Ruby de muziek uit. 'Wat is er?' vroeg ze bezorgd. 'Ik weet dat hij slecht is, maar niet zo slecht om ervan te huilen.' Ze bedoelde het als grapje, maar ik kon niet lachen. 'Ik weet niet wat er is,' snikte ik. Ruby streelde geruststellend mijn rug. Als de tranen opgehouden zijn met vallen, richt ik me op Ruby. 'Hij komt al over twee dagen, voor Thanksgiving.' 'Wat?!' schreeuwde ze. 'Dat kan niet! Waarom heb je het niet eerder vertelt? Nu is het te laat!' 'Te laat waarvoor.' 'Om mijn bunker te bevoorraden.' Ik kijk haar verbaasd aan. 'Heb jij een bunker?' 'Ja, ik woon naast dé Justin Bieber. Ik heb een bunker nodig, anders gaan mijn oren stuk als hij gaat zingen.' Ik schoot in de lach. Ruby was een echte vriendin. Iemand die je liet lachen als het wat minder ging en die er altijd voor je was.