I'm so sorry

“Het komt toch wel goed met haar?”
“Maak je maar geen zorgen, ze wordt weer helemaal de oude.”
“Maar waarom is ze dan nog niet wakker?”
“Rustig, ze kan elk moment wakker worden.”
Ik zit in een gat. Een zwart gat. Een diepe put. Ik probeer omhoog te kruipen, naar het licht. Het gaat langzaam. Ik hoor de stemmen. Praten ze over mij? Waar ben ik?
Ik probeer mijn ogen open te doen. Maar de put is te diep. Ik hoor Mathijs.
“Fay, wordt wakker, alsjeblieft.”
Ik vecht tegen de duisternis. Het licht komt steeds dichterbij.
Ik open mijn ogen.
Ik hoor Mathijs zuchten.
“Waar ben ik?” ik kijk om me heen maar herken niets.
“Je bent in het ziekenhuis. Weet je nog wat er in de boot is gebeurd.” Mathijs kijkt me bezorgd aan. Mijn hart maakt een sprongetje.
“Ja”antwoord ik. “Ik wilde je de olie aangeven en toen stootte jij je elleboog tegen mijn gezicht en toen viel ik”zeg ik, opgelucht dat ik geen geheugenverlies heb.
Mathijs pakt mijn hand. “Het spijt me zo”fluistert hij. Ik had niet gezien dat je al achter me stond. “Het geeft niet” fluister ik terug.
Op dat moment komt mijn moeder binnen stormen. “O, liefje! Wat is er gebeurd! Ik was zo ongerust!” Mama knuffelt me. Op dat moment bedenk ik me dat ik helemaal niet gezegd heb dat ik weg ging. “Sorry mam”zeg ik. “Ik was varen met Mathijs.”Op dat moment merkt mijn moeder Mathijs pas op. “Hallo”zegt ze. “Ik ben Claire, de moeder van Fay.” “Hallo, het spijt me wat er met uw dochter is gebeurd”zegt Mathijs een beetje ongemakkelijk. Mijn moeder kijkt even naar mij en dan weer naar Mathijs. “Nou gelukkig valt de schade mee”zegt ze. “Wat heb ik dan?”vraag ik. “Alleen een blauw oog”zegt een vreemde stem. Ik kijk naar de hoek van de kamer waar de stem vandaag komt en zie een vrouw staan. Ze draagt een witte jas. Dat zal de dokter wel zijn. “Hallo, ik ben dokter De wit”zegt ze. “Je hebt gelukkig alleen maar een blauw oog, dus je kunt zo weer naar huis.” Ik glimlach en wend me weer tot Mathijs. “Hoe heb je me eigenlijk hier gekregen?”vraag ik nieuwsgierig. “Nou toen je viel raakte ik eerst in paniek”zegt Mathijs. “Ik probeerde je bij te brengen maar dat lukte niet dus toen heb ik snel de motor aangezet, die het opeens weer deed, en ben ik snel naar de kant gevaren, en ondertussen heb ik 112 gebeld.” “Cool”zeg ik. “Ik ben dus met een ambulance geweest?”Mathijs knikt.
“Zullen we maar naar huis gaan?”stelt mama voor. “Het is al laat.”
Ik kom voorzichtig overeind en stap van het bed af. “Je bent toch niet duizelig?”vraagt dokter De Wit. “Nee, helemaal niet”zeg ik. Ik geef haar een hand en dan slaat mama een arm om mijn schouder heen. “Je moet morgen nog maar een dagje thuis blijven”zegt ze terwijl we het ziekenhuis uitlopen. “Maar mam, ik voel me prima”zeg ik.
“Nou, we zien morgen wel.”
Ik maak me los uit haar omhelzing en loop naar Mathijs. “Het spijt me zo”zegt hij.
“Nee joh! Geeft niets”zeg ik en ik geef hem een knuffel. “Tot morgen”zeg ik. “Tot morgen”hij knijpt nog even in mijn hand en draait zich om. “Hoe kom jij eigenlijk naar huis?”vraag ik. Hij draait zich weer naar mij. “Met mijn scooter, ik ben achter de ambulance aangereden”zegt hij. “Oké”glimlach ik, en ik ren naar mijn moeder die al in de auto zit te wachten.