WS ~ 42

(Nyree)

“Hun leven is niet perfect Nyree.” Het was vreemd het een moeder te horen zeggen over haar zonen. Bill en Tom waren Simone haar pareltjes. “Bill hunkert zwaar naar een vriendin, iemand die er altijd voor hem is als hij thuis komt. Iemand anders dan Tom en om eerlijk te zijn –je hebt het niet van mij- Tom voelt zich exact hetzelfde, ook al is hij er nog niet helemaal uit. Ze haten de paparazzi en het feit dat alles wat ze doen en iedereen met wie ze zich buiten vertonen in de boekjes komt.”

Ze roerde nog eens in haar koffie. “Het is niet te vergelijken met jou verhaal Nyree en dat weten ze zelf ook, maar hun leven is echt niet zo perfect als het eruit ziet,”

Oh, wat moest ik antwoorden? Oh god, wat had ik gedaan? Mijn maag trok samen toen ik aan mijn woorden dacht. “Ik had het niet mogen zeggen,” Ik liet mijn hoofd in mijn handen vallen en staarde naar mijn schoot. “Ik moet mijn excuses aanbieden!” Plotseling sloeg er paniek toe en er schoten allerlei dingen door mijn hoofd. Het leek alsof ik door mijn stoel ging zakken.

“He kom op, rustig. Ze begrijpen het wel. Bel hen als we terug zijn. Leg hen uit wat je dwarszit,” Dat zou vast een lang gesprek worden. Er was heel erg veel wat me dwarszat. Er was waarschijnlijk niets meer dat juist zat. Op dit moment functioneerde mijn hersens nog enkel om mijn oren uit elkaar te houden, want veel zinnigs kon ik niet bedenken.