11.

'Cinthia, Cinthia.'Ik wilde niet wakker worden. 'Cinthia,'herhaalde dezelfde stem. Laat me met rust, wilde ik zeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Ik voelde dat ik op de bank werd neergelegd. 'Seth, laat me,'zei ik uiteindelijk. 'Wat deed je?'vroeg hij. In mijn dagboek van meer dan honderd jaar geleden lezen, dacht ik. Niet dat het hem iets aan ging. 'Niks.'Seth keek me op een droge manier ongelovig aan. Ik liep opeens maar boven. Shit, mijn dagboek lag er niet meer. Ik begon in paniek te raken. Ik haalde alle laden overhoop terwijl ik wist dat het nutteloos was. 'Waar is mijn dagboek?'schreeuwde ik in paniek. 'Rustig,'zei Seth en hij haalde het uit een kast in de woonkamer. 'Bedankt,'zei ik, maar Seth gaf het niet terug. 'Is niet het vrolijkste om in te lezen hè?'God, wat kon hij irritant zijn. 'Geef alsjeblieft terug.'Oké, op dit moment: Je bent een irritante kwal Seth! Serieus, hij was ongelofelijk dom bezig. 'Kappen nou,'zei ik kwaad. 'Relax.'Ik griste mijn dagboek uit Seths handen en liep kwaad naar buiten. Jacob kwam achter me aan. 'Cinthia, doe nou even rustig,'zei hij met zijn warme, kalmerende stem. 'Laat me gewoon even met rust,'zei ik. Ik schudde zijn hand van mijn schouder men liep het bos in. Ik ging op een omgevallen boomstam zitten. De wind dreef het geluid en de geur van de zee mijn kant op. This is me swallowing my pride, standing in front of you saying I'm sorry for that night. Ik voelde een warme hand op mijn schouder. 'Jij hebt een mooie stem,'zei Seth en hij veegde een traan weg. Ik had niet eens in de gaten gehad dat ik zat te huilen.
'Wat is er?'Seth gaf geen antwoord, maar sloeg zijn armen om me heen. 'Ik houd van je,'fluisterde hij. Ik ging zo dicht mogelijk bij hem staan en probeerde te bevatten wat hij net had gezegd. 'Ik houd ook van jouw,'fluisterde ik terug en hij zoende me. Lang, zacht en teder. Nooit kon een mens zich gelukkiger voelen dan nu.