The Beginning

Ik ben Samantha, noem me maar Sam. Ik ben een normaal 16-jarige meid, tenminste, wat je normaal vind. Ik heb een vriendje die in Japan woont, een familie, ben redelijk populair, best veel vrienden. Maar ergens word ik daar niet gelukkig van. Ergens wil ik meer…

Ik stond te wachten op het station. Ik was zenuwachtig, omdat ik eindelijk mijn vriend weer ging zien. Eindelijk… Ik keek even naar het bord. Trein Amsterdam – Arnhem vertraging. ‘Ja, lekker dan!’ dacht ik hardop. ‘Kan ik hier nog langer staan wachten!’ Maar het zal voor hem vast ook balen zijn, dat hij langer in die trein moet zitten… Ik keek nog even op het bord en zag hoe lang die trein vertraging had. Jezus, 25 minuten! Ik kon net zo goed naar huis gaan en nog even wat dingetjes doen voordat hij hier is. Ik pakte mijn fiets en ging naar huis.

Ik zat tv te kijken, en zapte wat langs de 300 kanalen die we hadden. Aangezien er geen leuke progamma’s waren, ging ik maar het nieuws kijken. Toen kwam mijn moeder binnen, samen met mijn vriend. ‘Daisuke! I thought the train was delayed!’ riep ik uit. ‘Well, I thought so too, babe,’ zei hij lief. ‘Apparently not,’ en hij lachte. Ik gaf hem een zoen en neen knuffel. Dit was het begin van een geweldige tijd, dacht ik…

Later hoorde ik gerommel. Daisuke en ik zaten boven op mijn kamer. Ik keek naar beneden en zag mijn moeder kwaad dingen weggooien. Ik donderde naar beneden. ‘Mam!’ riep ik. Ze hield niet op. Ik pakte haar bij haar schouders, maar ze duwde me weg. ‘Mam!’ schreeuwde ik, zo hard als ik kon. Waar was pap? Waar was hij? Daisuke probeerde mijn moeder te kalmeren, maar dat lukte niet erg goed. Ze sloeg hem weg en ging verder met gooien. ‘Nu is het genoeg mam!’ riep ik en duwde haar op de bank. ‘Wat is er?’ vroeg ik. Dit was eigenlijk een onnodige vraag, ik wist al wat er aan de hand was. Mama en papa hebben wel vaker ruzie, en dit gebeurd zo vaak. Maar meestal blijft papa dan, dus ik was bezorgd. ‘Je vader was weer eens dronken, voor de zoveelste keer,’ zei ze boos. ‘Ik heb hem even buiten gezet, ik kan er niet meer tegen.’ Ik schrok. Papa, buiten, dronken. Dat kon nooit goed komen. Ik rende naar buiten, op zoek naar papa.

Ik verontschuldigde me tegenover Daisuke. ‘I’m sorry that this happened,’ zei ik. Hij pakte mijn hoofd vast. ‘It’s okay, cutie. You and I know it isn’t your fault, you don’t need to apologize,’ zei hij rustig. Hij gaf me een kus, en toen werd hij gebeld. ‘I’m sorry,’ zei hij en hij liep snel even weg. Ik ging even naar mijn kamer om nog wat spulletjes te pakken. Ik moest trouwens nog huiswerk maken. Daisuke kwam weer binnen. ‘Who was it?’ vroeg ik. ‘Something happend,’ zei hij een beetje bezorgd. Hij keek me aan…