17. Room 109

We liepen door een van de vele drukke straten in LA. Mensen renden langs ons, maakten foto's en renden weer verder. Andere mensen sjokten en achter hen stond een hele rij mee te sjokken, wachtend tot het tempo er weer in kwam. Deze drukte was de reden dat mijn moeder niet ín LA wilde wonen. Daar woonden we in Montal, en om eerlijk te zijn vond ik dat ook leuker. Ik shopte wel eens in LA, maar wilde na een dag ook graag weer de smog uit.
Taylor bleef abrupt stil staan; ik botste tegen hem op, en na mij nog een paar andere mensen, die even boos keken en toen weer verder liepen. Ik trok me er niets van aan en volgde Taylors blik.
'Jup, hier is het', zei hij. We keken naar een hoog, grijs gebouw, waar onderin één deur zat.
'Welke verdieping?'
'Tweede. We moeten vier trappen op. Of met de lift'.
'Trap', zei ik vastbesloten. We liepen naar binnen. Het trappenhuis was helemaal van glas. Zelfs de trap. Als ik iets eng vond, was het een glazen trap. De leuning was wel van metaal, zwart metaal. Het gebouw had er van de buitenkant heel armoedig uit gezien, maar van de binnenkant leek het ontzettend chique. Met al dat glas en zwarte metaal was het net iets uit een romantische film. Maar de mensen in LA leefden hun leven natuurlijk ook als in een film.
'Ben je er al eens geweest?', vroeg ik.
'Ja, een paar keer. Ik heb mijn kamer ingericht en de woonkamer al een beetje eigen gemaakt'.
'Deel je die woonkamer niet?'
'Ja, maar ik was er als eerste'.
'Aha. Nou, ik ben benieuwd', zei ik, toen we voor een deur bleven staan op de tweede verdieping. Er stond heel groot, in goud metaal een plaatje op de deur, wat 109 vormde. Taylor deed de deur - die niet op slot zat - open, en liep naar binnen. Hij hield de deur even tegen voor mij en ik glipte het huis binnen.
'Tay, jongen!'.
Een donkerharige jongen met blauwe ogen en een geruite blousje aan kwam op hem af. Ze deden een ingewikkelde handgroet die ik niet kon volgen en de jongen wendde zich tot mij. Taylor liep door naar een andere kamer en gooide vanuit de deuropening de tas op het bed. De jongen stond inmiddels met zijn hand uitgestoken in mijn richting.
'Sorry', zei ik, toen ik besefte dat ik niet stond op te letten. 'Ik ben Emma', zei ik, waarop Taylor zei; 'Mijn vriendin, Jake, mijn'. De jongen voor mij - Jake dus, lachte hardop en schudde mij de hand. Hij stelde zich voor en vroeg me of ik koffie wilde. Het was twee uur 's middags, dus ik sloeg het aanbod af. Hij schonk zonder nog iets te vragen water voor me in.
'En die nicht daar is James', zei hij, toen hij me mijn glas aangaf. Ik keek naar de jongen op de bank. Hij was erg knap, bijna té knap, en droeg een oorbelletje.
'Nicht?', vroeg ik, maar ik wist het antwoord al.
'Ja, schat, nicht', zei James. Ik knikte met mijn lippen op elkaar geperst. James klopte op het stuk bank naast hem en ik plofte neer. Jake ging op de stoel zitten en Taylor zat in kleermakerszit op de grond, waar een dik rook tapijt lag. Het appartement zag er best mooi uit; de muren waren allemaal wit; in de kamer lag een rood tapijt; de banken en en stoelen waren van zwart leer en de keuken was wit met zwart, en een rode, glanzende koelkast stond naast het aanrecht.
Het gezelschap was ook erg prettig; Jake en Taylor gooiden de ene grappige opmerking na de andere naar elkaar en James, die dus overduidelijk homo was, praatte met mij over jongens. Het leek meteen of ik de jongens al weken kenden, en ik zat er nog maar een halfuur.