Adventures in a garden

Drew en ik wandelen door de tuin en warme stralen vallen op mijn gezicht. Ik voel me goed, werkelijk goed. De tuin is wonderbaarlijk groot voor iemand die zijn wc's niet eens schoonmaakt. Drew kijkt me met een schuin hoofd aan en ik lach hem toe. Daarna wandelen we verder, naar de boom. Ik zie een schommel op de grond liggen dus ik pak hem op en bind hem aan de tak. Drew gaat zitten en ik kom op zijn schoot. Ik voel mezelf rood worden, maar ik ben verslaafd aan schommelen, dus ik heb het ervoor over. Drew kijkt ook maar wat zenuwachtig naar de grond, maar begint uiteindelijk toch met schommelen. De heerlijke lucht in de tuin is hemels in vergelijking met mijn oudere stinkhok of de wc. Even later schuiven we van de schommel af en lopen we weer verder. Drew plukt een roosje en geeft hem aan mij, wat ik erg lief vind voor iemand die eigenlijk medeplichtig is. Maar die gedachte verban ik uit mijn hoofd, hoe kunnen kidnappers zo aardig zijn, zo .. Hoe moet ik het zeggen.. verzorgend, meelevend, bezorgd, vriendelijk, mysterieus. We lopen een klein heuveltje op en gaan liggen. De zon begint onder te gaan en ik zie slierten wolken verder uit elkaar drijven. Een vlinder fladdert over me heen en rust op Drew's elleboog. (Hij ligt namelijk met zijn armen onder zijn hoofd, dus mijn arm ligt tegen het zijn, ook bij zijn hoofd en zijn ellebogen steken een beetje de lucht in. Ik heb alleen mijn vrije arm onder mijn hoofd gelegd.) Ineens vult een heerlijke geur mijn longen en ik kijk op. Ik zoek naar waar de geur vandaan komt en Drew komt ook overeind, waardoor de vlinder schrikt en weer weg fladdert. Ik kijk naar de achterdeur en nu pas valt me op dat het huis enorm is. Ik snap werkelijk niet waarom een man die zo'n huis en achtertuin kan betalen, geen geld heeft om zijn badkamers in orde te houden. Hij zou zelfs een personal-cook kunnen betalen! We gaan weer liggen en zien een groepje vogels op vliegen vanaf de boom. Het is werkelijk waar prachtig. Als je dit met eigen ogen kon zien, dan zou je je ogen uitkijken. Even later horen we de achterdeur open zwaaien en roept Geoffrey ons voor het diner. Hij zegt dat hij kleren voor me heeft klaargelegd in de kamer waar ik net lag. Ik voel me veel beter dan gister, de frisse lucht en de vrijheid die ik nu eventjes had deden me goed. Drew en ik staan op en slenteren terug richting het huis. Ik kijk Drew dankbaar aan voor het meegaan met me, want ik had even 'the time of my life'. Als we een paar meter voor de deur staan en Drew onze handboeien weer losmaakt voel ik iets vallen op mijn hoofd. Ik haal mijn hand erdoor en maak een zuur gezicht zodra ik weet wat er viel; vogelpoep.