Chapter 1.3

Het waren geen vragen als: wat is 1+1. Maar meer vragen over jouw mening. Ik had verwacht dat ik heel veel lijntjes over zou houden maar toen ik klaar was zag ik dat ik tot halverwege de laatste regel was gekomen. Vol goede moet begon ik aan de rest van de toets. Toen ik om me heen keek zag ik dat sommige kinderen al bij vraag 15 waren. Even dacht ik paniekerig dat ik er misschien wel véél te lang over deed maar toen zag ik dezelfde jongen. “Ik vind dat wel interessant,” opschrijven. Het was duidelijk dat hij niet op magische wijzen toch lange antwoorden wist te maken. Opgelucht ging ik verder. Na ongeveer een uur was ik klaar. Iedereen had nu zijn boekje al wel dichtgeslagen. Rick wachten ongeduldig tot ook de laatste kinderen hun boekjes dicht sloegen en haalde ze daarna op. Na de test dacht ik dat we het wel gehad zouden hebben maar we gingen we allemaal testjes doen. We moesten zo snel mogelijk kaarsjes aansteken met zo min mogelijk lucifers. En we moesten water overgieten. En er was een afval race wie van de grootste afstand een kaars kon uitblazen. IK en Tobias stonden in de finale, ik won. Maar het spande er om, we hadden de rest met een flink stuk ingehaald. Na deze opdrachten was het 1 uur en kreunde iedereen van de honger en vooral dorst. Iedereen keek Rick boos aan en hij glimlachte vrolijk terug. Ik ga even wat spullen halen voor het volgende onderdeel.’ De klas kreunde en ik en Kyra lieten onze hoofden vermoeid op tafel vallen. Dit was echt kindermishandeling! We werden gewoon uitgehongerd. Maar iedereen sprong enthousiast op toen ze zagen wat Rick werkelijk had bedoelt met ‘het volgende onderdeel’. Ze zouden gaan lunchen en niet een boterham of een broodje, nee Rick schoof samen met onze juf Karin een hele buffettafel op wieltjes naar binnen. De tafel was overladen met stappels bakken vol met eten. Rick glimlachte weer sarcastisch en vroeg grijnzend of we misschien mee wouden helpen het eten over de tafels te verspreiden. Iedereen sprong enthousiast op en begon de bakken over de tafel in het midden van het lokaal te verspreiden. Ik had zoals de meeste van ons de neiging op alvast een cakeje te pakken maar Rick hield ons scherp in de gaten en strafte iedereen die ook maar verlekkerd naar het eten keek af met een strenge blik. Toen alles klaar stond liet Rick iedereen op zijn plaats zitten en begon te praten, ‘jullie gaan straks in 2 tallen naar de buffettafel toe.’ Hij grijnsde breed toen hij de verontwaardigde blikken van de leerlingen zag. ‘Maar de vraag is. Wie mogen er als eerst.’ Nu haalde hij twee kleine flesjes uit zijn zak. De vloeistof die er in zat was gif groen en zag er daardoor ook erg giftig uit. ‘Wie wil dit proeven’, vroeg hij en hij keek de kinderen duivels aan. Ik vond het wel grappig en was als een van de enige niet doods bang. Ik tikte Kyra aan. ‘Zullen wij proeven,’ ik keek grijnzend hoe Kyra me bang aan keek en haast een pruillip trok. ‘Die man is heus niet gevaarlijk,’ voegde ik er aan toe. ‘Oké dan, maar ik zag tegen de dokter dat ze jou de schuld mogen geven als het vergif is. ’ Kyra en ik staken onze handen op en Rick werd opeens weer super aardig. ‘Willen jullie proberen?’ vroeg hij vriendelijk. Ik knikte en we liepen naar hem toe. Hij gaf ons allebei een flesje en ik schroefde als eerst het dopje er af. Ik wachtte op Kyra, we zouden te gelijk het flesje aan onze lippen zetten. ‘3… 2... 1…’ verluisterde ik en ik zette bij nul het flesje aan mijn lippen. Ik zag dat Kyra dat ook deed. Een fractie van een seconden was ik bang dat het toch vergif was, maar toen de heerlijken smaak mijn smaakpapillen streelde glimlachte ik. Natuurlijk zouden ze ons nooit vergiftigen. Het was gewoon een test voor hoe dapper je was. Dat andere kinderen dat niet durfden. Tevreden keken we elkaar aan, het was ook een beetje raar om te denken dat er zomaar een man ongestraft kinderen kon vergiftigen. Ook waren er dan te veel getuigen geweest en had hij binnen no-time in de gevangenis gezeten. Tevreden liepen we naar de buffettafel en schepte onze borden vol. Glimlachend keken we naar de grote fles met gifgroen spul en ik schonk er onze glazen mee vol. We gingen aan onze tafels zitten en begonnen gulzig aan ons eten. De rest van de klas volgde en er bleek geen eten te kort te zijn en iedereen kon nemen wat hij het liefst wou. Wel viel ons op dat de groene fles niet aan geraakt werd terwijl het al heel duidelijk was dat het niet vergiftigd was. Kyra en ik hadden er al 3 glazen van op en we voelde ons nog steeds kip lekker.