Where's Johnny? Where is he?

Ik word wakker en heb stevige dorst, dus probeer ik het glas van het kastje te pakken. Ik ben nog vreselijk duizelig dus mijn arm trilt en ik mors kleine beetjes. Een stevige hand pakt het glas voor mij en brengt hem naar mijn mond. Ik voel me van binnen vrolijk en blij worden, omdat het Johnny is. Ik drink en open mijn ogen om Johnny dankbaar aan te kijken. "surprise." zegt een stem die niet bij Johnny hoort, of bij Geoffrey. Ik schrik op. "Wie ben jij?" vraag ik geschrokken. De jongen haalt zijn hand door zijn haar. "Sorry. Ik ben Drew." lacht hij. Ik kijk hem nog strak aan. Hij staat op en gooit een gordijn open. "Dus, naamloos, kom eens hier." zegt hij. "..uh... Oké?" stamel ik, en ik wankel naar hem toe. Hij komt me halverwege tegemoet en neemt mijn arm in de zijne. Bij het raam aangekomen laat hij me weer los en haalt hij een sleutelbos uit zijn zak. Zijn grijze ogen staan gefocust op de sleuteltjes. Hij zoekt er een paar uit en probeert ze. Dan gaan de ramen open en frisse lucht vult mijn longen. Buiten zie ik een grote tuin, echt een enorme tuin. Ik weet niet hoeveel kilometers het zouden zijn, maar het is echt een enorme tuin. Aan de linkerkant groeit een grote boom, "Hoe oud zou die zijn?" denk ik, verwondert door het landgoed dat voor me ligt. Mijn grote ogen en open mond tuur ik verder. Een klein meertje met een watervalletje en rotsen erom. Ik zie verderop een persoon staan, maar hij lijkt niet te bewegen. Kraaien vliegen erop af en vliegen weer weg, dus ik vermoed dat het een vogelverschrikker is. Ik zie nog verder wat struikgewas en ik zie overal bloempjes. Madeliefjes en zonnebloemmetjes kleuren de groene grond. "Het is prachtig." stamel ik. "Vind ik ook." lacht hij. Hij doet mijn mond dicht. "Je vangt straks nog een vlieg." Ik schiet in de lach en hij lacht mee. "Ik zou zo graag naar buiten willen." zeg ik. "Ik kan het vragen." knipoogt hij. "Dankje, Drew." zeg ik oprecht dankbaar. "Geen dank, .. naamloos?" antwoord hij. "Mijn naam? oh, .." zeg ik. "Als je het niet wilt zeggen is het ook goed, hoor. Dan bedenk ik gewoon een bijnaam." zegt hij, en steekt zijn tong uit. Ik loop terug naar het bed en pak een kussen. Drew komt naast me zitten en begint te neuriën. Ik luister aandachtig en als Drew klaar is mep ik het kussen in zijn gezicht. Drew valt om en kruipt over het bed om ook een kussen te pakken. Het komende uur zijn we druk bezig met op het bed springen, kussens gooien en door de kamer hollen. Dan komt Geoffrey binnen. "Doe rustig." zegt hij nors en draait zich om om weg te lopen. "Geoffrey, wacht." zeg ik. Geoffrey draait zich terug naar ons en kijkt me verbaasd aan. "Geoffrey, zou ik naar buiten mogen? De tuin is prachtig!" zeg ik. Geoffrey lacht. "Vooruit, maar.." begint hij. "DANKJE!" schreeuw ik, over blij. "MAAR.. Ik wil weten hoe je heet én er moet iemand mee. Met iemand bedoel ik natuurlijk Drew." gaat Geoffrey verder. "Oh... Mijn naam.." stamel ik. "Jamie." fluister ik. Drew krijgt een big-smile op zijn gezicht en Geoffrey zegt dat ik een mooie naam heb. "Maar Geoffrey, waar is Johnny?" vraag ik bezorgd. "Johnny is ... tijdelijk ontslagen." zegt hij, met een diep-denkende blik op zijn gezicht. Hij gebaart dat Drew en ik mogen gaan en zelf loopt hij weer naar de woonkamer. Drew maakt een handboei en mijn linker pols en zijn rechter pols, waarna hij me naar de tuin begeleid.