Two Weeks For Fun or Not Tom Kaulitz 1.4
Gabriëlle pov
Mijn handen grijpen de muurrand vast en ik trek me op. Met een been over de muur blijf ik even met een zucht zitten.
Ik kijk rond door de bladeren van een grote kastanjeboom en kijk de donkere tuin af. Het maanlicht reflecteert in de ramen van de veranda. Ik laat mijn ingehouden adem ontsnappen. Hij was niet thuis.
‘Ik kan nog steeds niet geloven dat je dit doet.’
‘We doen dit voor mevrouw Valdermeyer. Je weet hoe ze die kat aanbidt.’
In werkelijkheid heb ik heel wat meer goed te maken dan alleen het vinden dan die kat. Toen mijn moeder acht jaar geleden weer had aangekondigd dat ze terug “de ware” had gevonden, heb ik besloten niet meer mee te gaan.
Ik was toen zestien, alleen in Berlijn en mevrouw Valdermeyer had me opgevangen. Mevrouw Valdermeyer had me een thuis gegeven, een geborgenheid die ik nog nooit heb gehad, wat betekend dat ik haar meer verschuldigd ben dat ik haar ooit zou kunnen terug betalen.
‘En vergeet niet, mevrouw V had het pension al duizend keer kunnen verkopen aan projectontwikkelaars en rijk kunnen worden, maar ze heeft het niet gedaan. Omdat we net een gezin voor haar zijn. En dan help je elkaar.’
Zo voelt het tenminste dat het zou moeten zijn. Als ik een moeder zou hebben gehad en zusjes of broertjes, dan zou het zo gevoeld moeten hebben. Met een blik op de tuin verdring ik de angst die mijn keel dichtknijpt.
‘Ik geloof niet dat mevrouw Valdermeyer van je verwacht dat je je laat arresteren.’
‘Doe me een lol, als ik over een uur niet terug ben, bel dan de politie.’
Ik kan nog net het gemompel van Kiki horen terwijl ik van de muur in het donker neerzak.
‘Waarom? Om je naar de gevangenis te laten afvoeren?’
Mijn handen grijpen de muurrand vast en ik trek me op. Met een been over de muur blijf ik even met een zucht zitten.
Ik kijk rond door de bladeren van een grote kastanjeboom en kijk de donkere tuin af. Het maanlicht reflecteert in de ramen van de veranda. Ik laat mijn ingehouden adem ontsnappen. Hij was niet thuis.
‘Ik kan nog steeds niet geloven dat je dit doet.’
‘We doen dit voor mevrouw Valdermeyer. Je weet hoe ze die kat aanbidt.’
In werkelijkheid heb ik heel wat meer goed te maken dan alleen het vinden dan die kat. Toen mijn moeder acht jaar geleden weer had aangekondigd dat ze terug “de ware” had gevonden, heb ik besloten niet meer mee te gaan.
Ik was toen zestien, alleen in Berlijn en mevrouw Valdermeyer had me opgevangen. Mevrouw Valdermeyer had me een thuis gegeven, een geborgenheid die ik nog nooit heb gehad, wat betekend dat ik haar meer verschuldigd ben dat ik haar ooit zou kunnen terug betalen.
‘En vergeet niet, mevrouw V had het pension al duizend keer kunnen verkopen aan projectontwikkelaars en rijk kunnen worden, maar ze heeft het niet gedaan. Omdat we net een gezin voor haar zijn. En dan help je elkaar.’
Zo voelt het tenminste dat het zou moeten zijn. Als ik een moeder zou hebben gehad en zusjes of broertjes, dan zou het zo gevoeld moeten hebben. Met een blik op de tuin verdring ik de angst die mijn keel dichtknijpt.
‘Ik geloof niet dat mevrouw Valdermeyer van je verwacht dat je je laat arresteren.’
‘Doe me een lol, als ik over een uur niet terug ben, bel dan de politie.’
Ik kan nog net het gemompel van Kiki horen terwijl ik van de muur in het donker neerzak.
‘Waarom? Om je naar de gevangenis te laten afvoeren?’
Reageer (2)
Snel verder!
1 decennium geleden<3.
Nee omdat Tom dan met me loopt te rotzooien ;O haha
(nasty gedachtes)
1 decennium geleden