Happily Never After 2
BILL
Ik liep door de winkelstraten. Incognito, weliswaar. Anders zou ik geen twee seconden overleven. Ik had mijn lange zwarte haren onder een petje gestoken en zonder make-up of juwelen was ik (hopelijk) bijna onherkenbaar. Ik werd aangetrokken door een klein, schattig winkeltje. Het was echt raar, alsof er een soort van bordje boven hing met de tekst 'als je hier niet binnengaat mis je de kans van je leven' erop. Toen wist ik nog niet wat dat bordje betekende, maar dat zou heel snel duidelijk worden. Dus, ik ging het winkeltje binnen. Ik glimlachte toen ik zag dat ze aan de rechterkant enkele Tokio Hotel t-shirts hadden liggen. Mijn ogen keken in het rond, zoekend naar iets leuks. Niet veel later hadden ze dat ook gevonden. Het was geen kledingsstuk, maar een meisje. Een PRACHTIG meisje. Ik kon nog moeilijk naar iets anders kijken. Meteen vond ik haar sympathiek. Meer dan sympathiek... Mijn hart klopte net iets sneller dan normaal. Ze had bruine krulletjes en als ik goed keek, zag ik een beetje een blonde haaruitgroei. Maar dat maakte haar niet minder mooi. Integendeel, ze had echt iets schattigs. Vooral die krulletjes... Héél, echt héél 'toevallig' liep ik naar het rek waar zij stond. Ik deed alsof ik erg geïnteresseerd naar de kledingstukken aan het kijken was, maar volgens mij kon ik van geen enkele t-shirt zeggen hoe die eruitzag. Ook heel 'toevallig' botste ik tegen haar op. Mijn lijf tintelde helemaal van de aanraking. Voor ik mij kon verontschuldigen, zei ze: “Sorry, ik had je niet gezien.” Ik trok één van mijn wenkbrauwen op om aan te geven dat wat ze zei voor mij even goed Chinees kon zijn. “Ow..euhm..Sorry, I didn't...didn't see you”, zei ze plots in het Engels. “No, I 'm sorry”, zei ik. Kon ik nog iets zeggen? Kwam er echt nog een geluid uit mijn mond? Thank God voor dit mirakel!! “Is that for your girlfriend?” vroeg ze terwijl ze naar de t-shirt in mijn handen wees. Ik trok een verbaasd gezicht.“I don't have a girlfriend”, antwoordde ik. “For your sister then?” Ik bekeek het t-shirt nog eens goed en toen ik snapte waarom ze dat vroeg, stroomde het bloed naar mijn wangen. Dit was de meisjesafdeling!! Ik had zomaar iets gepakt zonder ernaar te kijken. Mensen, dat was echt de vervelendste situatie die ik ooit had meegemaakt. Ik had al wel eens verhalen gehoord over mensen die hun tong hadden ingeslikt, of hun mond openden om vervolgens tot de vaststelling te komen dat ze geen kik konden geven. Dat het letterlijk bedoeld was, had ik nooit kunnen vermoeden. Ik dacht altijd dat zo'n mensen gewoon niet wisten wat zeggen. Nou, dat had ik dus mooi mis. Je kon inderdaad je spraakvermogen kwijtraken. Ik kon het helemaal boven in mijn keel voelen: een kort rukje, alsof mijn huig er werd afgetrokken. Volgens mij waren mijn wangen minstens even rood als haar lippenstift. Ik keek zogezegd geïnteresseerd naar mijn zwart gelakte nagels. Zij wist duidelijk ook niet meer wat zeggen. Was ik tenminste niet de enige... En plots, zómaar, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Mijn hart kon elk moment ontploffen. Nog even en het zou uit mijn borstkas springen en als een wanhopig naar adem snakkende vis op de grond terecht komen. Dan zou ik het oprapen en weer terug op zijn plaats steken. De beelden stonden mij haarscherp voor ogen. Toen snapte ik waarom sommige mensen drugs nemen. High zijn voelt heerlijk!! Het gaf me een kik. Het gaf me tintels. Ik verbrandde vanbinnen. Het deed pijn en toch zoveel deugd!! Zaaaaalig!! Ik was bijna letterlijk aan het sterven. En ik vond het geeneens erg!! Die glimlach was niet dodelijk, maar DODELIJK !!
Even later huppelde ik vrolijk verder door de winkelstraten. Het deed zoveel deugd om nog eens verliefd te zijn. Het was beter dan een groot pak frieten of een vettige hamburger. Véél beter. En, pasop, dat staat ook hoog geklasseerd op mijn lijstje, hoor. Mijn dag kon gewoon niet meer stuk! Wat best wel raar was. Eigenlijk moest ik doodongelukkig zijn. Ik zou haar waarschijnlijk nooit meer zien. Of misschien had ik een voorgevoel, want plots botste ik, door mijn onoplettendheid en mijn zweverig gevoel, tegen iemand op. Drie keer raden wie ik zag... Inderdaad!! Ik keek recht in het gezicht van HET meisje. Ik leek wel in een slechte film mee te spelen, waar iedereen elkaar toevallig tegen komt. Niet dat ik het erg vond. ZEKER niet. Ze lachte, waarna ze “de volgende keer moet jij trakteren” zei (in het Engels). Ik lachte ook. Dit was inderdaad wel héél toevallig. Maar het was een voorteken, niet?? “Welke taal spreek jij eigenlijk?” vroeg ze met haar übermooie stem.“Duits”, antwoordde ik. “Ah, echt? Ik vind dat een mooie taal”, ging ze in het Duits verder. Ze sprak dus ook Duits, dat was handig meegenomen... “Weet je, ik heb het gevoel dat ik je ergens van ken. Maar ik weet niet van waar.” “Zou kunnen.” Natuurlijk wist ik wel waarvan ze mij kende, maar geen zwarte haarlok op mijn hoofd dacht eraan haar dat te vertellen. Misschien begon ze dan wel heel de winkelstraat bijeen te gillen en dat wou ik liever vermijden. Of misschien was ze wel een TH- hater die dacht dat ik homo was. Dan was ik helemáál gezien. “Wat is jouw naam eigenlijk?” vroeg ik. We waren al een hele tijd aan het praten en ik wist nog geeneens haar naam. “Yati”, antwoordde ze. Haar stem klonk als vogelgezang. Of nee, nog mooier. Yati herhaalde ik in mijn hoofd. Het klonk alsof het nooit anders geweest kon zijn. “En jij?” vroeg ze. “Wat en jij?” “Wat is jouw naam?” Verzin iets! Verzin iets! “Bill”, zei ik. “Bill”, mompelde ze. Ze keek naar mijn gezicht en ik zag plots iets veranderen in haar ogen. Het was moeilijk te verklaren. “Ben jij Bill.. Bill Kaulitz?” vroeg ze onzeker. Ik antwoordde niet, maar toverde een kleine glimlach op mijn gezicht. Niet gillen. Please, niet gillen. “Sorry”, zei ze, “Ik had je niet herkend. Ik zit hier al heel de tijd tegen jou te praten alsof...” “Alsof ik een gewoon mens ben? Dat ben ik ook!” Ze lachte zachtjes. “Ik zal maar eens doorgaan”, zei ze daarna. De vlinders in mijn buik protesteerden. Ik wist dat dit moment ooit zou komen, maar stiekem had ik gehoopt dat ik het nog langer had kunnen rekken. Helaas was ik niet goed genoeg in wil-je-nog-even-blijven-trucjes (en nog steeds niet). Ze gaf een softe kus op mijn wang en liep weg. Ik wreef zachtjes met mijn hand over de plaats waar ze me kustte. Verdomme, Bill. Je hebt haar gewoon laten gaan. Ezel dat je bent! Ik zag haar nog in de verte, een klein zwart stipje. Plots begon ik te lopen. Ik kon haar toch niet laten gaan? Dat was hetzelfde als zelfmoord plegen. “Wacht!” riep ik terwijl ik mijn hand op haar schouder legde. Ze draaide zich verbaasd om. Nu of nooit, Bill. “Mag..mag ik jouw telefoonnummer?” Ik kon bijna niet meer ademen. Zó zenuwachtig was ik. Ze keek nog verbaasder dan ze al deed. “Ja, euhm...natuurlijk mag euh..dat.” De bewoners van mijn maag, de vlinders dus, deden een vreugdedansje. “Mag ik de jouwe dan ook?” vroeg ze nadat ik haar nummer gekregen had. Ze leek heel onzeker toen ze het vroeg. Ik twijfelde. Als ze het aan iemand doorgaf, was ik gezien. “Ja, als je belooft het aan niemand door te geven.”
__TWEE DAGEN LATER__
Hey Bill, zin om vanavond iets te doen? Of mag ik dat niet vragen? Is dat verboden? Is het misschien onbeleefd om dat aan een beroemde persoon te vragen? Je zegt het maar hoor. Ik ken niets van beleefdheidsregels. XxX Yati.
Ik lachte toen ik het bericthje las. Ze was mij dus nog niet vergeten.
Nee, dat is helemaal niet verboden. Natuurlijk mag je dat vragen. Ik ben morgen helemaal vrij, dus...Waar spreken we af? -xx- Bill
“Met wie ben jij aan het sms'en?” hoorde ik plots. “Met Yati.” “Ah” “Ze wil afspreken.” “Fijn.” Tom had duidelijk geen zin om meer woorden te gebruiken dan nodig was. Ik heb hem meteen verteld over Yati toen ik thuiskwam. “Is ons Billeke EINDELIJK nog eens verliefd?” vroeg hij. “Nee, ze is gewoon een.. euh.. vriendin.” Hij leek het te geloven. Ja, logisch, ik spreek normaal gezien altijd de waarheid tegen hem. Geen idee waarom ik loog. Dat doe ik normaal nooit. Het voelde gewoon beter zo. Alsof een stemmetje in mijn hoofd zei dat ik Tom moest beschermen. Dat het beter was voor hem dat hij niet wist dat ik smoor op haar was. Dat het hem NU nog niets zou uitmaken, maar LATER wel. Klinkt stom, I know. En trouwens, ik had niet echt gelogen. Ze was ook gewoon een vriendin. Op dat moment nog wel...
TOM
Hier zitten we dan, Bill, ik en het meisje waarvan we alletwee houden. Hij houdt haar hand vast en streelt die zachtjes met zijn duim. Zij ondergaat het gewoon, duidelijk niet beseffend wat er scheelt. En ik, ik zit er gewoon bij en kijk ernaar. Hoe hij tegen haar praat, in gedachten verzonken, terugdenkt aan hun momenten samen. Minuut in, minuut uit. Elke keer opnieuw die pijn. Om die wat te verzachten, verzin ik een excuus om er even tussen uit te knijpen. Ik ‘ga naar het wc’. De deur uit, en achter het hoekje blijf ik staan. Ik hoor dat hij voor haar begint te zingen. “When nichts mehr geht will ich ein engel sein fur dich allein…” Ik vraag me af of ze het zou horen.
YATI
Ik keek keurend naar het meisje in de spiegel. Haar gestijlde haren zagen er wel goed uit. Het enige nadeel was dat je zo haar blonde uitgroei nog harder zag. “Je moet je haren nog eens laten bijkleuren, meid” zei ik, terwijl ik een strenge blik wierp naar de zilver omkaderde spiegel. Ach ja, zó marginaal zag het er nu ook weer niet uit. Van ver zag je het niet eens. Oké, mijn haren waren ready, dan over naar 'le schmink'. Donkergroene oogschaduw misschien? Ja, dat was wel een goed idee. Die paste bij mijn donkergroen gelakte nagels. Voorzichtig smeerde ik het 'spul' op mijn oogleden. Na een tijdje was dat ook klaar. “Alright, nu mijn kleding” zei ik hardop, ookal was er – buiten de kat- niemand in huis. Tja, wat zou ik aandoen? Gewoon een skinny jeans en een leuke t-shirt? Of iets specialers? Ja, misschien een kleedje ofzo... Wacht eens! Plots had ik het. Ik liep naar mijn kleerkast en haalde er mijn kleedje van Chanel (ik herhaal: CHANEL!!) uit. Dat had echt stukken van mensen gekost en ik had het nog maar één keer aangehad (namelijk op de trouw van mijn 10 jaar oudere zus, Dorien). Om de een of andere reden dacht ik altijd dat ik het moest bewaren voor een speciale gelegenheid, dat ik wel zou voelen wanneer het juiste moment er was. Misschien was dit wel dat moment. Ik weet wel wat je denkt: OMG, die behandelt haar kleding als huisdieren! Maar dat kleedje mag je gewoon niet te veel aan doen. Dan is de schoonheid ervan weg, ookal weten anderen misschien niet dat je het al eens hebt aangehad. Ik trok het kleedje dus aan. Ik trok mijn bh een beetje omhoog, zodat het randje boven mijn kleedje uitkwam. Het was wel nogal gewaagd, maar... Bill zou zich zeker rot schrikken (op de positieve manier dan), daar was ik zeker van. Hoezo? Moest Bill dan onder de indruk zijn van mij? Ach, Yati, maak jezelf niets wijs. Je bent tot over je oren verliefd op hem! Waarom voelde het dan zo fout? Is het wel juist om van Bill Kaulitz te houden? Mag dat wel? Ik bedoel, natuurlijk mag dat, maar... Je snapt het wel. Het was net alsof er een sticker op zijn voorhoofd plaktte: 'verboden verliefd te worden op mij' . En trouwens: vond hij mij eigenlijk wel leuk ? Och, natuurlijk! Anders zou hij mijn nummer toch niet gevraagd hebben? Toch?? Komaan Yati, je was zo zeker van jezelf, hou dat zo!! Ik deed mijn donkergroene pumps aan ( die trouwens perfect bij mijn make-up en mijn nagels gingen), pakte mijn leren tas, wierp nog een laatste blik op de spiegel, knikte goedkeurend, deed het licht uit, en liep uit de kamer.
BILL
Ik keek in het rond. Mijn ogen zochten haar. Nog geen fractie van een seconde later hadden ze haar ook gevonden. Ze zat ergens vanachter aan een tafeltje dromerig voor zich uit te staren. Toen ze mij zag, maakte ze een handgebaar. Ik liep naar het tafeltje en, nadat ik een kus op haar wang gedrukt had, ging ik over haar zitten. Ik haalde mijn Dieseltas van mijn schouder en hing ze over de stoel. “Hoi”, zei ik. Originele zin, Bill, echt origineel. Ja, wat moest ik anders zeggen? “Hey, ik ben tot over mijn oren verliefd op jou!!” Nee, dan klonk “hoi” toch nog beter. “Hey” antwoordde ze. “Je ziet er mooi uit.” Nadat ik besefte wat ik had gezegd, kleurden mijn wangen helemaal rood. “Danku” antwoordde ze half-fluisterend. Ik had zeker niet gelogen. Ze zach er inderdaad prachtig uit. Haar bruin gekleurde haren - deze keer gestijld - hingen over haar blote sleutelbenen. Het bronskleurig kleedje dat ze droeg was misschien een beetje gewaagd, maar zeker niet gemeen of bitcherig. Het was perfect. Ze was ook perfect. Ik bestuudeerde haar donkergroene oogschaduw die perfect ging bij haar donkergroene pumps en haar donkergroen gelakte nagels. Ze moest minstens een anderhalf uur voor de spiegel gestaan hebben. Dat kon bijna niet anders. Ik vond de gedachte dat ze haar best had gedaan voor mij wel leuk. “Ook iets drinken?”, vroeg ze plots. Ik maakte een instemmend gebaar met mijn hoofd, maar eigenlijk kon je er niet uit afleiden of ik nu knikte of nee-schudde. Blijkbaar had ze dan toch gezien dat het een 'ja' was, want ze stak haar hand op toen de ober voorbij liep. “Wat zal het zijn?” vroeg de ober. “Een cola, graag”, antwoordde ik. “Oké, komt eraan” Er volgde een ongemakelijke stilte. Ik keek naar haar mooie volle lippen. Ze waren gewoon gemaakt om te kussen. Ik moest echt ongelooflijk mijn best doen om niet voorover te buigen en mijn lippen op de hare te drukken. Maar het was daar nog te vroeg voor, vond ik. Ik moest haar eerst nog beter leren kennen. Ik mocht niets overhaasten, haar duidelijk maken dat ik het meende met haar. Hield zij eigenlijk ook wel van mij? Ja, anders zou ze toch niets met mij afgesproken hebben?? Maar ja, wie wil er nu niet met Bill Kaulitz afspreken? Ik weet het, dat klonk zeer onbescheiden, maar het was wel waar. Het was niet omdat ze met mij afgesproken had, dat ze ook van mij hield. Maar ik had niet het gevoel dat ze dat soort meisje was. Ik had het gevoel dat ze mij leuk vond om WIE ik was, niet om WAT ik was. En ze zeggen toch dat ik mensenkennis heb, dus... “Hey, joehoe, dromer!!” Een hand wuifde voor mijn gezicht. Betrapt. “Ik was euhm...(denk denk)...euh..naar de...euh schram in je nek aan het zien. Dat ziet er pijnlijk uit.” Fantastisch, Bill, fantastische improvisatie. “Ow...” antwoordde ze. Wat had ik nu weer gezegd. Ze schaamde er zich waarschijnlijk voor. Wat niet nodig was, want het was net sexy. Maarja... “Het is een lelijk litteken, hé?” zei ze beschaamd. “Neenee, ik vind het sec... mooi. Het is één van de acht schoonheden.” “Is het niet de zéven schoonheden?” “Ja, maar ik vind dat het er acht zijn, want zo'n littekens moeten er ook nog bij.” Ze glimlachtte bescheiden. “Je bent lief.” “Eén cola?” hoorde ik plots. “Ja, dat is voor mij.” de ober zette mijn glas op tafel. Meteen nam ik een slok van mijn cola. Ze keek op haar horloge. “Is het al zo laat? Ik heb beloofd op tijd thuis te zijn! Sorry, maar ik moet echt door, want mijn moeder kilt me.” Ze gaf mij nog een klein 'dankje voor de leuke avond'-kus op mijn wang, stond op en liep naar de deur. Ik keek haar beteuterd na.
Ik liep door de winkelstraten. Incognito, weliswaar. Anders zou ik geen twee seconden overleven. Ik had mijn lange zwarte haren onder een petje gestoken en zonder make-up of juwelen was ik (hopelijk) bijna onherkenbaar. Ik werd aangetrokken door een klein, schattig winkeltje. Het was echt raar, alsof er een soort van bordje boven hing met de tekst 'als je hier niet binnengaat mis je de kans van je leven' erop. Toen wist ik nog niet wat dat bordje betekende, maar dat zou heel snel duidelijk worden. Dus, ik ging het winkeltje binnen. Ik glimlachte toen ik zag dat ze aan de rechterkant enkele Tokio Hotel t-shirts hadden liggen. Mijn ogen keken in het rond, zoekend naar iets leuks. Niet veel later hadden ze dat ook gevonden. Het was geen kledingsstuk, maar een meisje. Een PRACHTIG meisje. Ik kon nog moeilijk naar iets anders kijken. Meteen vond ik haar sympathiek. Meer dan sympathiek... Mijn hart klopte net iets sneller dan normaal. Ze had bruine krulletjes en als ik goed keek, zag ik een beetje een blonde haaruitgroei. Maar dat maakte haar niet minder mooi. Integendeel, ze had echt iets schattigs. Vooral die krulletjes... Héél, echt héél 'toevallig' liep ik naar het rek waar zij stond. Ik deed alsof ik erg geïnteresseerd naar de kledingstukken aan het kijken was, maar volgens mij kon ik van geen enkele t-shirt zeggen hoe die eruitzag. Ook heel 'toevallig' botste ik tegen haar op. Mijn lijf tintelde helemaal van de aanraking. Voor ik mij kon verontschuldigen, zei ze: “Sorry, ik had je niet gezien.” Ik trok één van mijn wenkbrauwen op om aan te geven dat wat ze zei voor mij even goed Chinees kon zijn. “Ow..euhm..Sorry, I didn't...didn't see you”, zei ze plots in het Engels. “No, I 'm sorry”, zei ik. Kon ik nog iets zeggen? Kwam er echt nog een geluid uit mijn mond? Thank God voor dit mirakel!! “Is that for your girlfriend?” vroeg ze terwijl ze naar de t-shirt in mijn handen wees. Ik trok een verbaasd gezicht.“I don't have a girlfriend”, antwoordde ik. “For your sister then?” Ik bekeek het t-shirt nog eens goed en toen ik snapte waarom ze dat vroeg, stroomde het bloed naar mijn wangen. Dit was de meisjesafdeling!! Ik had zomaar iets gepakt zonder ernaar te kijken. Mensen, dat was echt de vervelendste situatie die ik ooit had meegemaakt. Ik had al wel eens verhalen gehoord over mensen die hun tong hadden ingeslikt, of hun mond openden om vervolgens tot de vaststelling te komen dat ze geen kik konden geven. Dat het letterlijk bedoeld was, had ik nooit kunnen vermoeden. Ik dacht altijd dat zo'n mensen gewoon niet wisten wat zeggen. Nou, dat had ik dus mooi mis. Je kon inderdaad je spraakvermogen kwijtraken. Ik kon het helemaal boven in mijn keel voelen: een kort rukje, alsof mijn huig er werd afgetrokken. Volgens mij waren mijn wangen minstens even rood als haar lippenstift. Ik keek zogezegd geïnteresseerd naar mijn zwart gelakte nagels. Zij wist duidelijk ook niet meer wat zeggen. Was ik tenminste niet de enige... En plots, zómaar, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Mijn hart kon elk moment ontploffen. Nog even en het zou uit mijn borstkas springen en als een wanhopig naar adem snakkende vis op de grond terecht komen. Dan zou ik het oprapen en weer terug op zijn plaats steken. De beelden stonden mij haarscherp voor ogen. Toen snapte ik waarom sommige mensen drugs nemen. High zijn voelt heerlijk!! Het gaf me een kik. Het gaf me tintels. Ik verbrandde vanbinnen. Het deed pijn en toch zoveel deugd!! Zaaaaalig!! Ik was bijna letterlijk aan het sterven. En ik vond het geeneens erg!! Die glimlach was niet dodelijk, maar DODELIJK !!
Even later huppelde ik vrolijk verder door de winkelstraten. Het deed zoveel deugd om nog eens verliefd te zijn. Het was beter dan een groot pak frieten of een vettige hamburger. Véél beter. En, pasop, dat staat ook hoog geklasseerd op mijn lijstje, hoor. Mijn dag kon gewoon niet meer stuk! Wat best wel raar was. Eigenlijk moest ik doodongelukkig zijn. Ik zou haar waarschijnlijk nooit meer zien. Of misschien had ik een voorgevoel, want plots botste ik, door mijn onoplettendheid en mijn zweverig gevoel, tegen iemand op. Drie keer raden wie ik zag... Inderdaad!! Ik keek recht in het gezicht van HET meisje. Ik leek wel in een slechte film mee te spelen, waar iedereen elkaar toevallig tegen komt. Niet dat ik het erg vond. ZEKER niet. Ze lachte, waarna ze “de volgende keer moet jij trakteren” zei (in het Engels). Ik lachte ook. Dit was inderdaad wel héél toevallig. Maar het was een voorteken, niet?? “Welke taal spreek jij eigenlijk?” vroeg ze met haar übermooie stem.“Duits”, antwoordde ik. “Ah, echt? Ik vind dat een mooie taal”, ging ze in het Duits verder. Ze sprak dus ook Duits, dat was handig meegenomen... “Weet je, ik heb het gevoel dat ik je ergens van ken. Maar ik weet niet van waar.” “Zou kunnen.” Natuurlijk wist ik wel waarvan ze mij kende, maar geen zwarte haarlok op mijn hoofd dacht eraan haar dat te vertellen. Misschien begon ze dan wel heel de winkelstraat bijeen te gillen en dat wou ik liever vermijden. Of misschien was ze wel een TH- hater die dacht dat ik homo was. Dan was ik helemáál gezien. “Wat is jouw naam eigenlijk?” vroeg ik. We waren al een hele tijd aan het praten en ik wist nog geeneens haar naam. “Yati”, antwoordde ze. Haar stem klonk als vogelgezang. Of nee, nog mooier. Yati herhaalde ik in mijn hoofd. Het klonk alsof het nooit anders geweest kon zijn. “En jij?” vroeg ze. “Wat en jij?” “Wat is jouw naam?” Verzin iets! Verzin iets! “Bill”, zei ik. “Bill”, mompelde ze. Ze keek naar mijn gezicht en ik zag plots iets veranderen in haar ogen. Het was moeilijk te verklaren. “Ben jij Bill.. Bill Kaulitz?” vroeg ze onzeker. Ik antwoordde niet, maar toverde een kleine glimlach op mijn gezicht. Niet gillen. Please, niet gillen. “Sorry”, zei ze, “Ik had je niet herkend. Ik zit hier al heel de tijd tegen jou te praten alsof...” “Alsof ik een gewoon mens ben? Dat ben ik ook!” Ze lachte zachtjes. “Ik zal maar eens doorgaan”, zei ze daarna. De vlinders in mijn buik protesteerden. Ik wist dat dit moment ooit zou komen, maar stiekem had ik gehoopt dat ik het nog langer had kunnen rekken. Helaas was ik niet goed genoeg in wil-je-nog-even-blijven-trucjes (en nog steeds niet). Ze gaf een softe kus op mijn wang en liep weg. Ik wreef zachtjes met mijn hand over de plaats waar ze me kustte. Verdomme, Bill. Je hebt haar gewoon laten gaan. Ezel dat je bent! Ik zag haar nog in de verte, een klein zwart stipje. Plots begon ik te lopen. Ik kon haar toch niet laten gaan? Dat was hetzelfde als zelfmoord plegen. “Wacht!” riep ik terwijl ik mijn hand op haar schouder legde. Ze draaide zich verbaasd om. Nu of nooit, Bill. “Mag..mag ik jouw telefoonnummer?” Ik kon bijna niet meer ademen. Zó zenuwachtig was ik. Ze keek nog verbaasder dan ze al deed. “Ja, euhm...natuurlijk mag euh..dat.” De bewoners van mijn maag, de vlinders dus, deden een vreugdedansje. “Mag ik de jouwe dan ook?” vroeg ze nadat ik haar nummer gekregen had. Ze leek heel onzeker toen ze het vroeg. Ik twijfelde. Als ze het aan iemand doorgaf, was ik gezien. “Ja, als je belooft het aan niemand door te geven.”
__TWEE DAGEN LATER__
Hey Bill, zin om vanavond iets te doen? Of mag ik dat niet vragen? Is dat verboden? Is het misschien onbeleefd om dat aan een beroemde persoon te vragen? Je zegt het maar hoor. Ik ken niets van beleefdheidsregels. XxX Yati.
Ik lachte toen ik het bericthje las. Ze was mij dus nog niet vergeten.
Nee, dat is helemaal niet verboden. Natuurlijk mag je dat vragen. Ik ben morgen helemaal vrij, dus...Waar spreken we af? -xx- Bill
“Met wie ben jij aan het sms'en?” hoorde ik plots. “Met Yati.” “Ah” “Ze wil afspreken.” “Fijn.” Tom had duidelijk geen zin om meer woorden te gebruiken dan nodig was. Ik heb hem meteen verteld over Yati toen ik thuiskwam. “Is ons Billeke EINDELIJK nog eens verliefd?” vroeg hij. “Nee, ze is gewoon een.. euh.. vriendin.” Hij leek het te geloven. Ja, logisch, ik spreek normaal gezien altijd de waarheid tegen hem. Geen idee waarom ik loog. Dat doe ik normaal nooit. Het voelde gewoon beter zo. Alsof een stemmetje in mijn hoofd zei dat ik Tom moest beschermen. Dat het beter was voor hem dat hij niet wist dat ik smoor op haar was. Dat het hem NU nog niets zou uitmaken, maar LATER wel. Klinkt stom, I know. En trouwens, ik had niet echt gelogen. Ze was ook gewoon een vriendin. Op dat moment nog wel...
TOM
Hier zitten we dan, Bill, ik en het meisje waarvan we alletwee houden. Hij houdt haar hand vast en streelt die zachtjes met zijn duim. Zij ondergaat het gewoon, duidelijk niet beseffend wat er scheelt. En ik, ik zit er gewoon bij en kijk ernaar. Hoe hij tegen haar praat, in gedachten verzonken, terugdenkt aan hun momenten samen. Minuut in, minuut uit. Elke keer opnieuw die pijn. Om die wat te verzachten, verzin ik een excuus om er even tussen uit te knijpen. Ik ‘ga naar het wc’. De deur uit, en achter het hoekje blijf ik staan. Ik hoor dat hij voor haar begint te zingen. “When nichts mehr geht will ich ein engel sein fur dich allein…” Ik vraag me af of ze het zou horen.
YATI
Ik keek keurend naar het meisje in de spiegel. Haar gestijlde haren zagen er wel goed uit. Het enige nadeel was dat je zo haar blonde uitgroei nog harder zag. “Je moet je haren nog eens laten bijkleuren, meid” zei ik, terwijl ik een strenge blik wierp naar de zilver omkaderde spiegel. Ach ja, zó marginaal zag het er nu ook weer niet uit. Van ver zag je het niet eens. Oké, mijn haren waren ready, dan over naar 'le schmink'. Donkergroene oogschaduw misschien? Ja, dat was wel een goed idee. Die paste bij mijn donkergroen gelakte nagels. Voorzichtig smeerde ik het 'spul' op mijn oogleden. Na een tijdje was dat ook klaar. “Alright, nu mijn kleding” zei ik hardop, ookal was er – buiten de kat- niemand in huis. Tja, wat zou ik aandoen? Gewoon een skinny jeans en een leuke t-shirt? Of iets specialers? Ja, misschien een kleedje ofzo... Wacht eens! Plots had ik het. Ik liep naar mijn kleerkast en haalde er mijn kleedje van Chanel (ik herhaal: CHANEL!!) uit. Dat had echt stukken van mensen gekost en ik had het nog maar één keer aangehad (namelijk op de trouw van mijn 10 jaar oudere zus, Dorien). Om de een of andere reden dacht ik altijd dat ik het moest bewaren voor een speciale gelegenheid, dat ik wel zou voelen wanneer het juiste moment er was. Misschien was dit wel dat moment. Ik weet wel wat je denkt: OMG, die behandelt haar kleding als huisdieren! Maar dat kleedje mag je gewoon niet te veel aan doen. Dan is de schoonheid ervan weg, ookal weten anderen misschien niet dat je het al eens hebt aangehad. Ik trok het kleedje dus aan. Ik trok mijn bh een beetje omhoog, zodat het randje boven mijn kleedje uitkwam. Het was wel nogal gewaagd, maar... Bill zou zich zeker rot schrikken (op de positieve manier dan), daar was ik zeker van. Hoezo? Moest Bill dan onder de indruk zijn van mij? Ach, Yati, maak jezelf niets wijs. Je bent tot over je oren verliefd op hem! Waarom voelde het dan zo fout? Is het wel juist om van Bill Kaulitz te houden? Mag dat wel? Ik bedoel, natuurlijk mag dat, maar... Je snapt het wel. Het was net alsof er een sticker op zijn voorhoofd plaktte: 'verboden verliefd te worden op mij' . En trouwens: vond hij mij eigenlijk wel leuk ? Och, natuurlijk! Anders zou hij mijn nummer toch niet gevraagd hebben? Toch?? Komaan Yati, je was zo zeker van jezelf, hou dat zo!! Ik deed mijn donkergroene pumps aan ( die trouwens perfect bij mijn make-up en mijn nagels gingen), pakte mijn leren tas, wierp nog een laatste blik op de spiegel, knikte goedkeurend, deed het licht uit, en liep uit de kamer.
BILL
Ik keek in het rond. Mijn ogen zochten haar. Nog geen fractie van een seconde later hadden ze haar ook gevonden. Ze zat ergens vanachter aan een tafeltje dromerig voor zich uit te staren. Toen ze mij zag, maakte ze een handgebaar. Ik liep naar het tafeltje en, nadat ik een kus op haar wang gedrukt had, ging ik over haar zitten. Ik haalde mijn Dieseltas van mijn schouder en hing ze over de stoel. “Hoi”, zei ik. Originele zin, Bill, echt origineel. Ja, wat moest ik anders zeggen? “Hey, ik ben tot over mijn oren verliefd op jou!!” Nee, dan klonk “hoi” toch nog beter. “Hey” antwoordde ze. “Je ziet er mooi uit.” Nadat ik besefte wat ik had gezegd, kleurden mijn wangen helemaal rood. “Danku” antwoordde ze half-fluisterend. Ik had zeker niet gelogen. Ze zach er inderdaad prachtig uit. Haar bruin gekleurde haren - deze keer gestijld - hingen over haar blote sleutelbenen. Het bronskleurig kleedje dat ze droeg was misschien een beetje gewaagd, maar zeker niet gemeen of bitcherig. Het was perfect. Ze was ook perfect. Ik bestuudeerde haar donkergroene oogschaduw die perfect ging bij haar donkergroene pumps en haar donkergroen gelakte nagels. Ze moest minstens een anderhalf uur voor de spiegel gestaan hebben. Dat kon bijna niet anders. Ik vond de gedachte dat ze haar best had gedaan voor mij wel leuk. “Ook iets drinken?”, vroeg ze plots. Ik maakte een instemmend gebaar met mijn hoofd, maar eigenlijk kon je er niet uit afleiden of ik nu knikte of nee-schudde. Blijkbaar had ze dan toch gezien dat het een 'ja' was, want ze stak haar hand op toen de ober voorbij liep. “Wat zal het zijn?” vroeg de ober. “Een cola, graag”, antwoordde ik. “Oké, komt eraan” Er volgde een ongemakelijke stilte. Ik keek naar haar mooie volle lippen. Ze waren gewoon gemaakt om te kussen. Ik moest echt ongelooflijk mijn best doen om niet voorover te buigen en mijn lippen op de hare te drukken. Maar het was daar nog te vroeg voor, vond ik. Ik moest haar eerst nog beter leren kennen. Ik mocht niets overhaasten, haar duidelijk maken dat ik het meende met haar. Hield zij eigenlijk ook wel van mij? Ja, anders zou ze toch niets met mij afgesproken hebben?? Maar ja, wie wil er nu niet met Bill Kaulitz afspreken? Ik weet het, dat klonk zeer onbescheiden, maar het was wel waar. Het was niet omdat ze met mij afgesproken had, dat ze ook van mij hield. Maar ik had niet het gevoel dat ze dat soort meisje was. Ik had het gevoel dat ze mij leuk vond om WIE ik was, niet om WAT ik was. En ze zeggen toch dat ik mensenkennis heb, dus... “Hey, joehoe, dromer!!” Een hand wuifde voor mijn gezicht. Betrapt. “Ik was euhm...(denk denk)...euh..naar de...euh schram in je nek aan het zien. Dat ziet er pijnlijk uit.” Fantastisch, Bill, fantastische improvisatie. “Ow...” antwoordde ze. Wat had ik nu weer gezegd. Ze schaamde er zich waarschijnlijk voor. Wat niet nodig was, want het was net sexy. Maarja... “Het is een lelijk litteken, hé?” zei ze beschaamd. “Neenee, ik vind het sec... mooi. Het is één van de acht schoonheden.” “Is het niet de zéven schoonheden?” “Ja, maar ik vind dat het er acht zijn, want zo'n littekens moeten er ook nog bij.” Ze glimlachtte bescheiden. “Je bent lief.” “Eén cola?” hoorde ik plots. “Ja, dat is voor mij.” de ober zette mijn glas op tafel. Meteen nam ik een slok van mijn cola. Ze keek op haar horloge. “Is het al zo laat? Ik heb beloofd op tijd thuis te zijn! Sorry, maar ik moet echt door, want mijn moeder kilt me.” Ze gaf mij nog een klein 'dankje voor de leuke avond'-kus op mijn wang, stond op en liep naar de deur. Ik keek haar beteuterd na.
Er zijn nog geen reacties.